Oyun oynarken düþüp dizi kanayan çocuðun hiç aðlamadan kalkýp silkelenmesi gibi... Hayattan aldýðýmýz her darbeye karþi kalkip silkelenmek... Caný acýsada oyuna doymayan çocuk Gibi.. Aldýðýmýz her darbeye karþý doymadan, Sabretmek,mücadele etmek... Yorulduðunu bilmek, Kalp atýþýnýn hýzýný kulaklarýnda çýnlayýþlarýyla hissetmek... Aldýrýþ etmeden devam etmek... Nefesiyle beraber yutup, Anlaþýlmayan cümleleri gibi çocuðun... Her defasinda düþüp nefes nefese kalmak, Cümleleri boðazýnda yuta yuta anlatmaya çalýsmak,hiç pes etmemek... Her düþüþte tekrar ayaklanmak... Her nefeste yutulan sözü tekrar tekrar tekrarlamak... Çoçugun yere düþüp kanayan dizlerini anlatmasi gibi, Anlatmak yaþadýklarini, boðazinda düðümlerle... Sanki o aný tekrar yaþarmýþçasýna... Gözlerinin yaþla dolmasý... Acýsiný anlatacak birini bulmak... Sýðýnacak liman aramak... Saçlarýný okþayacak Anne... Oðlunun dizini görünce endiþelenen baba aramak... Düþünecek bir insan aramak... Ve o onu düþunecek insan ararken, Kimsesiz bir çoçuk olduðunu hatirlamak... Ne acýdýr deðil mi? Bir zamanlar büyük bir ailenin çok sevilen çoçuðuyken, Sonra kimsesiz çocuk olmak... Her düþüþünde kendi kalkmak, Her aðlayýþýnda kendi gözyaþlarýný silmek... Her düþüþünde hatýrladýðý kimsesiz çocuk olmak... Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayfer Genç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.