bütün hikaye toprakta baþladý
yapraðýma çýplak güneþ kondu
dalýma bin bir kelebek sürüsü
yaþýyordum öylesine ..
nereden baþlamalý söze
kalabalýðýmýn iç sesinden mi?
etimi baðýþlarcasýna
parmaklarýmýn hissizliðinden tut
dilimin çatlaðýndaki sýzýya aldýrmayýp
dünü kaybettiðim an dinmiþ acým
güneþin kuruttuðu gölgemin
yangýnýndan içli buluyorum kendimi
gýyabýnda konuþuyorum, biliyorum
sabah uyandýðýnda susmuþ olacak dilim
gülüþüm tenimden çürük
kalbimde ne kadar varsa o kadar verip
ayak ucuna yýðýyor serkeþ yüzümü zaman
sessizliðimin gölgesinde yaþar giderdim oysa
zihnimi kuþatan geçmiþ uyarmasa beynimi
kendi baþýmýn çaresine bakmayý yeðler
yeðler
ken
de
gözlerinde pýhtý üreyen
içimin
öfke nöbetlerini tetiklerdim
ölülerin bile birbirine rahmet dilendiði zamanda
aklýmla sýnanýyorum
rüzgârýn sömürdüðü soluðum
benzimden sarý güneþ
ah kýrk düðüm boðazýmda..
senin için anlam taþýmadýðýmý gördüðümde
þehrin koynuna dalýyorum
tevazudan uzaklaþýyor
çið sorularýn cevabýný pay ede ede yutuyorum
bir avuç beyaz bulut aklýmda
baðrým taþ hükmünde
kemiklerimden keskin býçaðýn izleri..
saç tellerimden tut da týrnak uçlarýma uzunan koridorda
babasýzlýðýmýn elimi býraktýðý âný arýyorum
kimsesizliðin kalýntýlarýnýn izini sürüp,
uzaklarýn kasvetli yollarýnda
kuralsýz oluyorum
bir o kadar da ürkek..
dünyayý senden ibaret sanmak yanýlgýsýna düþtüðümden bu yana
midemde deniz çalkantýsý
saçlarýmda, babasýzlýðýmýn kanlý elleri
avuçlarýmdan fallar köpürüyor
havayý ciðerime basa basa soluklanmak için açtýðým pencerede
bin bir kelebek sürüsü
hepsi bana, bir günün hatrýný geri getirmeli
hayatýn süslü çeþmesinden dünkü gün aktý
bugün, bir yýldýzdý kayýyor..
yarýn?
yarýn ne bilecek bu gerçekleri
dahi zamanda kalmadý
nasýl çýðlýk yarasý ki
bunlar son mýsralarým gibi kýrgýným
bir ciðeri yakýyor ki gece
düþ bile kurulmuyor senden..
yarýn bir varmýþ bir yokmuþ gibi
herþey sütlimanmýþ gibi
giderken ebedi maviye bulansýn tüm yeteneklerim
bütün hikâye toprakta baþladý