Bir sır vereyim mi

Küçüklüðümde hep güneþe mektup yazardým.
Yazmaktan býkmayan kocaman bir çocuk
ruhum vardý.
Büyüdükçe anladým, güneþe yazdýðým mektuplar hep býraktýðým yerde kalýyormuþ.
Ama yinede karþýlýksýz seviyordu ruhum...

Sanki mektuplarýmý okuyor ve bana daima gülümsüyormuþ gibi...
Gittiðim her yerde yoluma ýþýklar saçarak,
bir bulutun üstünde koca kainatý gezerek,
Bana eþlik ediyormuþçasýna huzur doluydu arkadaþlýðý...

Bu gece ay bir baþka güzel.
Sanki hiç üzülmemiþ,
hiçbir amaç uðruna savaþmamýþ gibi...
Gökyüzüyle hep bir gülüþ içinde,
güneþin çocuklarýyla dans edercesine...
Boðazýna dizilmiþ kumdan kaleler,
hâlbuki cesur ve onurluydu.
Gülünce gamzelerinden umutla yaþamak istercesine...
Diyorum ya bu gece ay bir baþka güzel...

Yüreðimin þelalesinden akýyor avuç avuç dualar.
Nasýlda hoþ bir tebessüm býraktý umudun güneþi...
Mevlam kabul buyurunca,
çiçeklenecek aciz bedenim...
Yýldýzlar ülkesinde parlayacak bir hilal misali..

Þimdi ise her dizem çocuk kokuyor,
bir günlüðüne de olsa buluþturalým çocuklarý,
masum kalplerle.
Ýþte o zaman dünya anlayacak gerçek dostluðu...


///


Sosyal Medyada Paylaşın: