Nûn

Nûn
Zira bu meftun
Hami karanlýða ýþýk tutan bir mum
Zifir tutan bir ateþböceði
Aþk yutan bir mecnun
En alçaða kerr û ferr
Cehennem kapýsýnda, asýlý bir miðfer
Zar etti melaikeler
Yüz hattýnda binlerce azap ve heyelan
Nûn!
Bir dünya ve bir füsun


Kelam üþüyor dilimde
Son kale düþmek üzere
Sana bir sözüm yok, kellâ!
Kaçýyor tepeden tepeye neferler
Zaman aþýyor zamaný
Sol kale düþtü bir kere!
Beni vuruyor komutamdaki askerler
Nûn!
Hayat kýsa, nefes uzun


Kuruluyor Nemrud gibi tahtýna gölgem
Ey Nemrud gölgem; öl, gel
Toplandý bütün saðýrlar, körler
Benim gözüm onlar gibi görmez
Onlar dünyaya saðýr, dünyaya körler
Gel gör de, yel görmez
Nûn!
Kim meftun, kim mecnun


Vicdanýn yeri deðiþti
Ne sað, ne de solda yer buldu kendine
Söyledim “derdin ne?”
Gelemedi bin asýr kendi kendine
Nuh tufanýna döndü ayak bastýðým yer
Ýbrahim’in atýldýðý ateþ söndü,
Ben yanmaya devam ettim
Cehenneme akýyor yýkandýðým nehirler
Nûn!
Tövbe ol, boðazýma yutkun


Tahrip etti kýþlar yazý
Güneþ ayazý
Bir iklimde derman, bir iklimde sýzý
Heyhat; yazýk, çok yazýk
Nûn!
Hangi yeldaî gece bu, karanlýðý unuttuðum
Yeller meltem kokardý, kulaðýma ezan okunurken
Dokunurken elimle annemin parmaðýný
Ben melekler ile oynardým
Yalaný, haramý, nisyaný günah sayardým
Þimdi hazan döküyor nefesimden ömrümü
Sökülüyor amelimden sevaplarým


Ey gök, ey makam-ý selim
Ben sefil
Ben zelil
Þimdi unuttuðumu hatýrladým
Hatýrýma geleni dileniyorum seni yaratandan
Ve biliyorum ki!
Beni yaratan Hakk, beni kabul buyurur
Tövbe sofrasýnda rahmetiyle doyurur


Nûn!
Þimdi bu hangi mecnun?
Sosyal Medyada Paylaşın: