BOŞA TÜKENDİ ÖMÜR

BOÞA TÜKENDÝ ÖMÜR

Bir küçük damla ile topraktan mayalandýk
Yaþ elliye dayandý boþa tükendi ömür
Dünya meþgalesiyle durmadan oyalandýk
Gülnihal olsun derken, çakýr dikendi ömür

Þükretmeyi bilmedik karnýmýz tok olsa da
Nefs’e kul köle olduk þeytanca alçalsa da
Zulme hep sessiz kaldýk yerden yere çalsa da
Güz mevsimine girip, kýþa söykendi ömür

Ne ar kaldý ne iffet günahlar hora teper
Kimi ben deistim der kimi ateþe tapar
Kan emiyor insanlar, yakýn kýyamet kopar
Benlik okyanusuna daldý yýkandý ömür

Hayatta ne ettiyse daim kendine etti
Görse de ders almadý kimler konup da gitti
Bir mum gibi eriyip boþu boþuna bitti
Þem-ü pervane olup câný yakandý ömür

Kývrým kývrýmdý ömrün yokuþlu düzlü yolu,
Rahmetle yeþillenir topraklý tozlu yolu
Gaflette görülmezmiþ hikmetli giz’li yolu
Kendi dert kervanýný kendi çekendi ömür

Yüksek uçtu gönüller inmedi enginlere
Ýmtihan idi yokluk yüreði zenginlere
Bir kývýlcým sebeptir koskoca yangýnlara
Ateþi körükleyip benzin dökendi ömür

Nurgül der ki bitecek yaþam denilen süre
Hoyratça harcýyoruz onu göz göre göre
Faniden çýkýyorken bâkiye doðru tura
Nevale koyduðumuz süslü çýkýndý ömür

Söykenmek: dayanmak, yaslanmak

Nurgül KAYNAR YÜCE / K. MARAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın: