İNSAN KAVRAMININ DÜŞÜŞÜNE AĞIR BİR ELEŞTİRİ GİRİŞİMİ

seni küçük þaka, seni gözyaþý çantasý
düþündüðün oluyor mu hiç gün sona erdiðinde;
dudak tiryakileri gibi içine çekmeden
bir insaný söndürüp yenisini yakýyordun aðzýnda
yazdýðýn o korkunç kitap ne çok okunmuþtu
alay ediyordunuz sorusu olanlarýn yalnýzlýklarýyla
güneþin kovulduðu merhametsiz zamanlar
hayallere yer açarken sonsuz vedaya yakalananlar
ve yaþama izinleri iptal edilenlerin yürüyüþü
bak hepsi duruyor orada taþ ölüleri olarak

ah, nasýl da gürültülüydü sessizliðin

eline iliþtirilmiþ bir çölle dolaþýyordun
bir tek kuþ bile uçmazdý içindeki aðaçsýz daðlarda
gittiðin her yere seninle gelirdi itaatkârlýðýn
sahiplerin “masumiyeti” ortadan ikiye böldüklerinde
görünmez olanlarla ayný gemiye binmiþtin
sýrtýný dönmüþtün yürüyüþçülerden akan kana
ne çoktunuz düþ ve barýþ karþýtlarý olarak

ve bu ülke, aþýk olma hakkýný kullanamamýþ olan
bir zamanlar sevgili ülkem derken
artýk ondan “bu ülke” diye söz ettiðim
sevgisizliðin tozlu ülkesi;
örgütlü kötülüðün ele geçirdiði
ne çoktunuz siz karanlýðý baþlatmaktan gelenler
siz ki aslýnda bir uðultu bile etmezdiniz

küçük bir þakasýn sen körleþmenin merkezinde
zalimin tahta çýkýþý için atýlmýþ oy’uncak
katiller geçidi sýrasýnda ayaða kalkýp iliklediðin o düðme
biri deli gibi alkýþlamýþtý “ya sev ya terk et” diye baðýraný
o sendin, sen, yani aldatýlmýþ büyük çoðunluk
hatýrla, tüylerin nasýl da diken diken olmuþtu sevinçten
zincire vurup götürdüklerinde sizden olmayanlarý
o sendin, iliklerine kadar kuþatýlmýþ, kodlanmýþ
üstünde unutma yöntemleri denenen
kullanýldýktan sonra artýk çaðrýlmayacak olan

zaman geçti iþte, o çözümsüz yerdesin
gün sona erdiðinde ellerin uyuþmaya baþlýyor çölden
adresini buluyor boðazýný sýktýðýn savunmasýz çað
itiyor seni hafýzanýn uçurumundan
insan kavramýndan kovuluyorsun
sýðýndýðýn sözcükler yok, yüzün bakýþlar ölüsü
bir düþünceyi söndürüp yenisini yakýyorsun kafanda
göðsüne iniyor o þey, yerleþiyor ve acýtýyor “sen olmak”

Sosyal Medyada Paylaşın: