Olmadýðýn her durak zindaným, Nefesinden yoksun geçen her lahza, Azýlý celladým… Sensiz akan damla yaþ deðil, Ruhumdan damlayan kandýr… Ve öldürür bu dert beni; /Yarsýzlýðým/…
Bir otogar yalnýzlýðýna hapsettin beni… Sen miydin giden, Kasýrgalara salýp ruhumu? Benliðim miydi peþinden sürüklenen?... Ki dilinin nemi hala dudaklarýmda; Parmaklarýnýn sýcaklýðý tenimde asýlý kaldý… Öldürmez de bu hal beni, Süründürür dilden dile… /Arsýzlýðým/…
Çiseliyorsa Ankara’ya üzgün bir yaðmur; Bil ki gidiþinedir… Ve býraktýðýn bu his, Benim en kadim, En vefalý yarenimdir… /Sensizliðim/…
(24/08/2008-ANKARA) (A-Y)
Sosyal Medyada Paylaşın:
aysegulguncan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.