Ben, çocukluğum

Ben çocukluðumdan kalan bir anýyým sadece!
Aslýnda tüm ilüzyon;
Geçmiþte yaþadýklarýma raðmen buraya gelebilmemde...
Soðuk bir kýþ sabahý,
Okula gitmek için hem de
Ellerim eldivenlerin, aklým istemeye istemeye býraktýðým yataðýn içinde;
Ben o günlerden geriye,
Bir anýyým sadece...
Sýnýfýn en hýzlý okuyaný olmak için,
Anlamayarak okuduðum yüzlerce kelime gibi
Anlamadan geçirdim hayatý,
Zamaný!

Ben ezberlediðim bir çok kitabýn arasýnda kaybolmuþ;
Derin manalarý olan
Ama hiç anlaþýlamamýþ bir cümleyim iþte.
Kaybettiklerimi toplamayý,
Kazandýklarýmý hiçe saymayý öðretmeselerdi belki de;
Çok güzel çarpardým hayatý,
Beni dilim dilim bölen zamanla birlikte!

Ben çocukluðumdan kalan bir anýyým sadece;
Aslýnda yarým pansiyon bir hayat benimkisi...
Katýla katýla gülmekten korkutmasalardý mesela,
Katýlabilirdim belki de
Binlerce tebessüm arasýna.
Tek ayak üstünde beklemenin ceza olduðunu söyleyip
Tek ayak üstünde kýrk yalan söyleyenlerin eseriyim ben!

Ben çocukluðumdan kalan bir kýrýntýyým sadece;
Beni ben yapan ne varsa çiðneyip yutmasalardý
Çok güzel kalacaktým öylece...
Þimdi varlýðým aynada bir bilmece!..
Sosyal Medyada Paylaşın: