Çünkü bazen çýldýrýyorum ve kendimi adýný bile bilmediðim, daha önce hiç gitmediðim þehirlerde buluyorum. Kendimden kaçarcasýna hýzlý adýmlar atýyorum kaçabilecekmiþim gibi. Kaçtýkça anlýyor insan dünyanýn bir bedeni sýðdýramayacak kadar ufak bir delik olduðunu. Ve bazen inandýðý her þeyin kendine dayattýrdýðý kötü niyetli bir yalan olduðunu. Yalanlar büyüyor, doðrular ölüyor. Korkarým ki beþ para etmez bir yalana kurban gideceðim. Þahit olduðum hayatlarýn hepsinde bir parça izim var gibi: ama bazen de hiç yok gibi. Bazen etkisiz eleman ben, bazen dünyayý ateþe veren de ben... Ben bile kendime yabancý kaldým, kendi hayatýmýn gerisindeyim: peki dünyanýn neresindeyim? Bu düzen, bu güneþ, bu gece ne için var? Yarýnýn da olmayacaksa bugünden farký neden kopuyor takvim yapraklarý? Hergün vuslatýn arifesi...Korkarým kavuþmaktan ya aklýmý kaybedersem? Ya kendimi kaybedersem? Riyâkarlýðýný affettirir mi piþmanlýðýn? Ya gözbebeklerin kirlendiyse? Gözüm korkmazdý geçecek zamandan inandýðým þey ruhumu teslim aldýysa. Çünkü sevdanýn kutsallýðý vardý. Kutsal olana el sürülmez, söz yetmez, inkâr edilmezdi. Kavuþamamanýn insaný döverek piþirmesine boynum kýldan inceydi. Severdim beklemeyi, özlemeyi. Artýk kavuþamamakla da aram iyi. Yýldýrmýyor hatta farketmiyor zaman: nasýlsa hergün ayný, yarýna da tecrübeliyim ertesi güne de. Þarkýlarým var sözlerinde kokunun geçtiði. Bak her þey ne kadar da lehime (!) Aklýmý kaybettim ama yüreðim halâ ayakta dimdik. Aklýn uyuþtuðu yerde yürek uyanýyor. Þayet aklým olsaydý dünya yaþanýlacak yer olurdu,kelimeler yetseydi cümlelerim uzar giderdi sana kadar. Yetmiyor, susuyorum. Sosyal Medyada Paylaşın:
Geceyazan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.