KANLA YAZILAN DESTAN
Ey Türk GencÝ!
Gezdin, gördün Çanakkale’yi.
Gördün, sayýsýzca mezar taþý,
Daha on dört, on beþ çoðunun yaþý,
Kýnalýdýr, kurbanlýk koçlarýn baþý,
Vatan, namus uðruna, þehit oldu canlarý.
Yoktur çoðunun, gövdesi baþý,
Gördün ya!
Nasýl da uzamýþ, mezarýnýn otlarý,
Kanlarýyla sulanmýþtýr, yatanýn.
Ot deyip de geçme, sakýn!
Onlar, þehitlik yorganýdýr, atanýn.
Þehitler ki, ölümsüz bekçileridir vatanýn.
Onlar ki,! Can verip, vatanýma can kattýlar,
Bayraðýmýn alýna, kan akýttýlar.
Hele bir avuçla, mezarda ki çamuru,
Çamur deðil.!
Býyýðý terlememiþ atanýn, kanla yoðrulan hamuru,
Dile gelecek bak, þehidimin ruhu.
Sana anlatacak,
Gözünde canlanacak,
Nasýl kanla yoðrulmuþ, Türk’ün Öz Yurdu.
Dinle, saygý ile sessizce,
Kulak ver, nefessizce.
Bak ne diyor atan;
“Oðul!"
"Çanakkale burasý, Ateþten Vatan.
Bak göklere, kan kýrmýzý yaðýyor yaðmurlar,
Yeri göðü yýrtýyor, þimþekler, yýldýrýmlar.
Dört bir yanda patlýyor, volkanlar, lavlar,
Kanla yoðruluyor, taþlar topraklar,
Yükleniyor mavi boðaza,
Denizde yüzen, demirden daðlar.
Günlerce karaya, ölüm, yýkým, kýyým kustular.
Gelibolu, Seddülbahir, Arýburnu,
Conk Bayýrý, Anafartalar….
Püsküren ölümle, topraða karýþan þehitler.
Topraðýn altýnda dirilerek ruhlarý,
Savaþmak için ete kemiðe bürünüp,
Yeniden doðruldular.
Kor ateþ oldu, bahçeler, baðlar.
Direniyor bu zulme, ayakta kalan saðlar.
Demir daðlar içinde sýrtlan kümesi,
Sinsi sýrtlanýn, kan bürümüþ gözleri.
Düþün, Ertuðrul Koy’da Ezineli Yahya Çavuþu,
Fayda etmedi, düþmana tüfeði, topu.
Kan gölü oldu, düþmana Ertuðrul Koyu.
Sanma ki.! bir takým askerle Ezineli Yahya Çavuþ’tur savaþan,
Ruh yine ayný ruhtur, çaðlar önceden taþan.
Gördüðün Kürþad ile Kýrk çerisidir, deli yaðmurla coþan.
Gözünü kýrpmadan, çýlgýnca, ölüme koþan.
Ölene dek vuruþup,
Ölümle, ölümsüzlüðü ulaþan,
Can verip, Türk’lüðü yaþatan.
Gör! Bak!
Düþen þarapnelle daðýlýyor, Rumeli Mecidiye Tabyasý,
Toz, toprak, ateþ içinden,
Kan, ter içinde doðruluyor,
Aslan Seyit Onbaþý.
Sýrtlanýp, 215 Okkayý,
Tam üç kez vurup, parçalýyor, çelik zýrhý,
Eritiyor, demir dað Ocean’ý.
Ýnanç ile olduruyor olmazý,
Aslan Mehmet yeniyor,
“Yenilmez Armadayý.”
Haykýrýyor Dünyaya, gürleyen ses,
“ÇANAKKALE GEÇÝLMEZ.!”
Sanma ki gördüðün Havran’lý Seyit’tir
Ergenekon’dan çýkan
Demir daðý eriten,
Türk’ü tekrar dirilten,
Börteçin’de ki mangal gibi yürektir.
Erenköy’de Nusret Mayýn Gemisi,
Dar etti donanmaya, kanlý mavi denizi.
Karanlýk Limanda,
Aydýnlanýr, Türk’ün kaderi.
Hatýrlatýr, leventlerin yüzleri,
Kahraman, Oruç, Hýzýr Reisi,
Conkbayýrý’nda, haykýrýyor,!
Ölmeyi emreden bir komutan,
Yorulmaz, uyumaz, demirden, taþtan,
Kurþun iþlemez, bir kahraman.
Türk’le tarih yazan, bir adam.
Yerle, gök, ateþle su olup, zamanlarý aþan.
Ölmez, bu bedende yaþar,
Ebedidir Metehan!
Ölmekle emir olunmuþtu, 57.Alay,
Verildi bu emre, Ýlahi onay,
Candan vuruþtular, hepsi þehitliðe aday ,
Allah’a kavuþtular, tüm nefer ve subay,
Þahit oldu, kör gecede, þehitliðe dolunay,
Hayran kaldý, böyle bir kahramanlýða, Anzak,
Namusudur alayýn, ölse de verilmedi sancak,
Böyle bir yiðitlik, Türk’e nasiptir ancak.
Ruhlarý ölücüdür sanma, ölücüdür ten.
Kürþad’týr, Alpertunga’dýr, savaþan her beden.
Her biri Sarý Saltuk’tur, her biri Alperen.
Hani Halife ilan etmiþti de Cihad-ý Ekber,
“Ýslam Alemi”olarak,
Güya, eyleyecektik düþmana sefer.
O an anladýk ki, millet yalnýz, Türk bir.
Afrikalý, Asyalý Müslüman’ým diyenler,
Þehit etmiþlerdi, Türk’ü getirirken tekbir.
Türk kaldý bir baþýna, týð teber þah-ý merdan
Ýngiliz’le bir olup saldýrdý, sözde Müslüman.
Peygamber kabul etmiþken, Sevgili Muhammed’i,
Beis görmediler, þehit etmekte,
Peygamber isimli, Aslan Mehmet’i.
Taþýrken göðsünde Kur’an,
Türk’ü þehit etmekte, tereddüt etmediler bir an.
Topraða serili kaldý nice yiðitler,
Sanýrsýn, kan kýrmýzý, taze biçilmiþ gelincikler.
Ey Türk Genci!
Sana bir ibrettir, þu boðaz harbi,
Gördün iþte,.! medeni sandýðýn, vahþi garbý.
Yok, Türk’ten baþkasýnýn Türk’e hayrý.
Sýrtlan sürüsü, yaralý aslaný nasýl da sardý….
Ve de biz vataný böyle sevdik,
Hayat pahasýna,
Riyasýz, sessiz, gösteriþsiz…”
Dedi Aziz Þehidim…
Yiðit Genç,’ kabre býrak elinde ki topraðý,
Yavaþça, incitmeden Ataný,
“Hele, az da beni dinle!”
Nasýl diriltmiþler vataný;
Devir deðiþti sanma,
Sadece tarih farklý.
Düþmanýný tanýyýp, güçlü olmandýr,
Ayakta kalmanýn tek þartý.
Yüze gülene kanma,
Budur Türk’ün, yumuþak karný.
Ayaðýn tökezlemeye gör,
Bakarsýn ki, dost görünen, düþman ayný.
Böyledir, Türk’ün kara bahtý,
Hep baþý dumanlý, karla kaplý.
Ýþte budur boðaz harbi!
Direniyordu, tarihin en eski milleti!
Ateþlerden geçerek,
Kan gölünde yüzerek,
Ezilmemek,
Sömürülmemek,
Türk olduðunu hatýrlayýp;
Aklýna kazýyarak,
Benliðini unutmamak,
Bir daha uyumamak,
Kandýrýlmamak,
Yok olmamak,
Vatan, namus uðruna savaþýp,
Ölmemek için, ölerek,
Allah,! Allah,! nidalarýyla,
Yaðýz yeri yarýp,
Mavi Gökleri yýrtarak,
Kor ateþlerde yanarken,
Ufukta göründü,
Alevler içinde Kýzýl Elmam.
Can havliyle, çýðlýk çýðlýða,
Diriliyorken, anbean,
Küllerinden doðuyordu,
Ölmeyen Zümrüdüankam...
18 MART 2020 Muhittin KOÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.