Can veren düşlerim

Adab-ý muaþeret kuralý yok sayýldý,
Kelam askýda kaldý, üzerime laf esti.
Ruhumdaki sýkýntý bedenime yayýldý,
Koskocaman kainat benim için kafesti!..
Oysa ki tek dileðim, sadece bir nefesti...

Sükunette aradým çaremi; çare "ses"ken,
Aþk konuþtu ben sustum, sessizliðe büründüm.
Kurtuluþ dilemem suç, yalvarýþým abesken,
Býçak sýrtý dillerde yalýn ayak yürüdüm!..
Duyduðum her tenkitte içten içe çürüdüm...

Unuttum maksadýmý, varoluþ sebebimi,
Maddesel deðerimi yok saydým günden güne...
Manâ alemlerinde aradým nasibimi,
Fýrtýnalar esti hep adým attýðým yöne,
Bir ileri bir geri savruldum döne döne...

Beyhudeymiþ "bâtýn"a, "zâhir"e olan tutkum,
Beklediðim vuslata yaklaþtým milim milim...
Sanki firar eyledi aklým, tutuldu nutkum,
Sardý tüm benliðimi uhrevi bir eðilim,
"Ölüm" var deseler de ikna olmuþ deðilim...

Hafýzamda yer tutan canlý cansýz ne varsa,
Kimisini sakladým, bazýsýný yok ettim!..
Öyle çok diledim ki an gelse, zaman dursa,
Nice sahte dostlarý yüreðime yük ettim!..
Neden "ben" diye diye nefesimi tükettim...

Tek cümlelik öyküydü ifade ettiklerim,
Çabaladým bir roman, destan yazmýþcasýna...
Þiirsel duygularla dile geldi hislerim,
Sel misali kalbimden taþtý azmýþcasýna,
Can veren düþlerime mezar kazmýþcasýna...

Abdullah Ataþ
Sosyal Medyada Paylaşın: