NEDEN

Düþündüm; düþündükçe çýkmaza girdim heyhat...
Alev almýþ denizler ; ateþ benim, har benim...
Hak batýl savaþýndan ibaretse bu hayat,
Doðruluk ekseninde bir amacým var benim,
Hergün yara alsam da; sað oluþum kâr benim...

Boþ duvarlara baktým, konuþtum sebepsizce,
Dara düþmüþ gönlümü nasýl da avutayým...
Bazen bir bilinmeze varmak için sessizce,
Gelecek nesillerin yasýný mý tutayým?..
Bin yýllýk madenlerin pasýný mý yutayým?..

"Neden" diye baþlayan zihnimdeki her soru,
Ruhumu, bedenimi esir aldý sinsice...
Varoluþun özünde kaybettiðim o nuru,
Yoklukta aramayý kabullendim iyice...
Var mýdýr kainatta duyguca aþktan yüce...

Gün ay oldu, ay sene zaman kavramým bitti.
Hatýrladýðým herþey tek cümleydi, yaklaþýk...
Gönlümde konaklayan bütün yolcular gitti,
Yerde miyim gökte mi aklým karmakarýþýk...
Dilimdeki feryadým; lütfen, lütfen bir ýþýk!..

Saatlerce dolaþtým yaðmur çamur demeden...
Baktým ayný yerdeyim, ýslanmamýþtý üstüm!..
Bir çeliþki yumaðý sardý beni inceden;
"Hayat" gibi samimi, "Ölüm" kadar dürüstüm,
Ah etmedim kimseye, içten içe hep küstüm!..

Belli ki bendeydi suç, anlatamamýþtým hiç...
Muhtemeldir kurduðum cümleler manasýzdý...
Ýþittiðim tenkitler, vücudum tenim hariç,
Beynimde yer edindi, günbegün cana sýzdý,
Gönlüm her daim öksüz, her daim anasýzdý...
Abdullah Ataþ
Sosyal Medyada Paylaşın: