yapraklı. son

eski bir þarký açtým radyodan
eskimeyen yanlarýma
ayný þarký gülüyordu yüzüme
hep ayný yerde
ayný turnanýn kanadýnda
içimiz. "küçük bir pervane"
insan gibiydim
insan gibi üzülüyordum
sonra
birden bir þey oldu
onu aradým. içimdeki coþkuyu
çok kalabalýktý olduðu yer
beni duyacak gibi görünmüyordu
indirdim perdeleri
orkidenin yerini deðiþtirdim
çileli bir mutfak insaný
ocakta unutulan bahtsýz bir üzüntüydüm
aynalar yalan söylemiyorsa
dudaðýmýn kenarýndaki kývrýmlar çoðalýyor
saçlarým kulaðýmýn arkasýna bir fýsýltý býrakýyordu
gülümsedim
dünden eser kalmayýncaya kadar gülümsedim
bir koridor seçtim kendime
süslü bir duvar
yerinde duramayan ayaklarýma sonra radyodan gelen sese baktým
bir sürü telaþým olmuþtu
bir sürü derdim
onu aradým. içimdeki yorgunluðu
en kalabalýk anýydý yine
hep sonraya
sonrasýna yakalanmýþtým
gülümsemek için bir neden arýyordum kendime
kapýlarý kilitledim
gardýrobu açtým
en yapraklý elbisemi seçtim
kahkaha atýyordu
yüzüme gülen en son þeydi belki de


bir son hazýrlýðý vardý kapýda
ilk önce radyoyu
sonra da kendimi kapattým
.




Sosyal Medyada Paylaşın: