İçimizde Yaşayanların Hatırası Adına

Ýçimizde ölenlerin hatýrasý adýna
hayattan gidenlere yas tutmuyorum artýk
Ancak utanýyorum
her geçen gün sayýsý artan
bu cismi intiharlardan...
Birisi bir kelime söz etti mi hiç
bu ’zayýf’ damgasý vurulanlarýn
nasýl hayata karþý direndiklerinden?!
Ya aklýnýn intiharýyla aramýzda susanlar?!
Hayýr,
duymayacaksýn bunlarý asla.
Duyacaðýn yalnýzca boþ lakýrtýlar,
baþarýlar serisi,
gözlerikapalý yükselme kroniði...
Derinleþip ölenlerin deðeri yok zerrece,
artmakta daha yüksekte ölüp gitmek sevgisi...

Ne yapsan da güce heris her yoldan geçen,
bir tek ona baþ eðerler hiç tereddüt etmeden.
Benimse þu aptal güce hevesim de yok,
bundan böyle ulaþacaðým hedefim de yok,
yaþamayý kutsuyorum ve bu hayatta bir tek
sevginin karþýsýnda boynum kýldan ince...
Ýnsan bütün ruhuyla baþkasýný sevince
aklýnýn intiharýndan sonraki bir yaþam var:
içten-içe sevindiðin,
yaþanýlmamýþ olan her bir þeye geç kaldýðýn,
uðrunda intiharýn kendisinden bile vazgeçtiðin...
Düþünce labirentlerinde fazla uzun bekledik biz...
Ben de bilirim, sen de bilirsin ki,
artýk yaþamak için de, ölmek içinde çok geç...
Ne tükenmiþ bir geçmiþiz biz,
ne parlak bir geleceðiz...
Aklýmý ruhumun kollarýna býraktým,
dün Cioran’la birlikte, Nietsche’den yüz çevirdik
ve söz verdik:
ölen güçlülerin ardýndan hep güleceðiz,
göz yaþlarýmýzýysa
kamilleþip ölenlere býrakacaðýz...

Boþ ver gerisine de gitsin artýk,
unut bütün çýlgýnlýklarýmý,
bakma arada-sýrada hayata küsmeme de...
Yalnýz, düþünüyorum ki,
gitmene henüz bir az daha vakit vardý...
Günbatýmýnda kaybolmaný izliyordum aramla,
baþ-baþa kaldýðým acý sýzýltýyla.
Birge ebediyetin yollarýný arardým
ve sonunda ulaþtým bu arzuma da:
bundan böyle yaþýyorum
içimde yaþayanlarýn hatýrasý adýna:
sükutumda Güneþe doðru yürüyünce
ardýmdan söðütler yeþerecek sýra-sýra,
bir el uzanacak yere bulutlardan,
sense bir kitabýn ruhunda olacaksýn
daima en yakýnda
ve daima yanýmda...

Sosyal Medyada Paylaşın: