cama yansıyan. begonvil

siz. saçlarýmý hiç bilmezsiniz
kulaðýmýn arkasýndan bakan zarif bir üzüntüydü her zaman
beklemediðiniz bir düþüncede
beklediðiniz gibi
bir ses çiçeði gibiydiniz
boðazýma dökülen ince bir zülüf
hep ayný kokuda kalýrdým
havam olurdunuz
dudaklarýma götürdüðüm yaðmurlar gibiydiniz
bir kuþun midesinde uçup giden siyah bulut
her yeriniz o kadar karanlýktý ki
görmezdim sizi
benim gözyaþlarým. hastalýklý bir ýrmak gibiydi
hiç silmezdiniz
aðýr bir meseleydim ellerinizde
gözlerimin altýndaki morluk gibiydiniz
damaðýmda kurumuþ beyaz bir begonvil
hep aðzýnýzýn kenarýnda beklerdim
bir þiir kadar yorgundum
hiç okumazdýnýz
beni hiç bilmezsiniz
her telden üzülürdüm size
sýrtýmda boþluktan oluþan bir kambur gibiydiniz
dayanýlmaz sahipsiz bir çile
sonra hep bir þey olurdu
hiç beklemezdiniz beni
biraz daha öteye giderdim hep
aðýr bir küpeydim
kalbinizde
içimde içinize el sallayan bir çiçek açardý
hiç görmezdiniz
ardýnda sesler büyürdü
sýralý mevsimler
var olmamýþ gibiydiniz
anlamazdým
ellerimin derdi olurdu o muazzam köþeniz
orada þifalý duvarlar örülürdü
inceden sesler



hiç duymazdýnýz

.





Sosyal Medyada Paylaşın: