Deprem sızdıran ağızlar

tenime doðan sert ayazlý sürgünlerin kanatlarýnda yeþiller
suda seken ömrümle bir akar
tutamam kendimi gözlerime deðen kuþlarýn yangýnýnda

...

avunan düþler daðlarda fýrtýna
baþlarý karanlýða deðen güller susarken gövdemde
aðýtlara gebe dillerin coþkusunda üþür geceler
taze rüzgar gibi eserim bir çocuðun baðrýndan
aynadaki gölgelere
kalabalýk suretlerin kumral aþklarýnda yutkunur kalbim
sesimde çýðlýk dalgalarýn ilmiði upuzun direnme
uykularýn geniþ yalnýzlýðýnda
yetiþemezsem boy atan takvimlerin odalarýna
sancýlarýma kapkara duman iner
örtülür gözlerim
sessizliðin eteðinde sen kýyýlarým
yalvaran gülüþ
diz kýran günlere



bulut esintisinde bir yara daha

tenim terinde kýrýlýr




hiçbir þehir kabul etmiyor bizi
kabul etmiyor karýncalarla dolu daðýnýklýðý
arttýkça deprem sýzdýran aðýzlar
sýðýnýyoruz mutluluðun ölü topraklar topladýðý ay’a
ah vuruluyor kuþlar da
esmer þarkýlarýn sýrtýný dayadýðý duvarlarda
ben
iklimi deðiþen sabahlarda sayýklýyorum adýný
elimde tükeniþe kalan son baþak




besledikçe buðulu camýn ardýnda hayatý
ðöðsümde silüetinin ateþi avunan yanýmda
ki
eski bir aþka öldüðümü söylüyor daðlar
kimse bilmezken baharýn hatlarýnda beni


hadi bana kýrmýzý güller verin


.....
Sosyal Medyada Paylaşın: