ÜSTATIN İZİNDEN... GÖNÜL DAĞI BORANI.
ÜSTAT’IN ÝZÝNDEN…
GÖNÜL DAÐI BORANI.
Öz Yurdumda bozlaðým, bozkýrda bir tezene.
Bülbülüm her seherde, düþtüm gülün izine.
Gönül Daðda boraným, Çiçek Daðda divane.
Gönlüm doðuþtan Mecnun, Zahide bir bahane.
Hem baharý, hemi yazý, aþkýn ile vurdum sazý.
Hakim ol da kýr kalemi, cananým sen ver infazý.
Can kafeste kuþ misali, zaten öldürüyor nazý.
Gül dalýnda bülbül olsam, istemem sümbül, nergisi.
Kerem gibi yansam da kýrmýzý gül harýnda,
Yazýmý kýþ etsem de gençliðin baharýnda,
Harcasam da ömrümü, aþkýnýn pazarýnda,
Bilirim kýymetim yok, gönlünün nazarýnda.
Sözüm kar etmez yare, sinemde açtý yara,
Düþsem de türlü dara, Lokman’dan ummam çare.
Can versem zerre zerre, son nefeste biçare,
Yardadýr yine derman, gönüldür döner yare.
Efkarla vurdum tele, baðlamam geldi dile,
Mühür gözlüm kýskanýrým, top zülfün deðse güle.
Düþsem de türlü hale, sýrrýmý vermem ele,
Gönle akan gözyaþým, sinemde döner sele.
Taþ gönüllü bedene, verilir mi garip can.
Gerçek yari bilmezsen, kanar gönül de yaran.
Yaradan’a ver gönlü, odur canýna canan.
Her canlar ona baðlý, odur sýrrýna ayan.
Garibim ya adýma, Abdal Neþet dediler.
Salýp yalan dünyaya, sana müddet dediler.
Dünya sýnav yeridir, haydi gayret dediler.
Yaþ yetmiþi geçince, bitti mühlet dediler.
Ozanlar ölür mü hiç, vay ki hayret dediler.
KOÇ Muhittin der hele, Hakk’tan gelir emirler.
Ozanlar hiç ölür mü, yoruldu gitti derler.
Gönlümün kalesinde, biter mi hiç seferler.
Türküleriyle yaþar, Koca Yürekli Erler.
Türkülerden Neþet etti, ERTAÞ’ýn efsanesi.
Ýnsanlýða adanmýþ, bir ömür sermayesi.
Kesilse de nefesi, bitmiþ olsa vadesi,
Yorulsa gitse ozan, daha da ziyadesi,
Dikilse mezar taþý, toprak olsa gövdesi,
Gönlümüzde ölmedin, insanlýk hazinesi…
Muhittin KOÇ 25 EYLÜL 2020 Bilge Ýnsan, Büyük Üstat’ýn ruhuna saygý ile…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.