Ne sadece bir isim, ne sýradan bir savaþ
Hayat-memat arasý bir andý Çanakkale
Kara kardýkça mevsim kahrýný yavaþ yavaþ
Gamdý sineye nakkaþ; figandý Çanakkale
Kefene bürünürken on binlerce mücahit
Belliydi hangi parçam hangi çakala ait
Churchill’in hayaline hezeyanlarý þahit
Esarete müsait(!) virandý Çanakkale
Ne kurulan pusuydu, ne ölüm uykusuydu
Ýstiklâline zincir yegâne korkusuydu...
"Söz konusu vatandý", ilâhî ülküsüydü
Bir aþkýn türküsüydü; Turan’dý Çanakkale
Atlas beze þan veren namusumdur biline!
Herkes sahip olmalý söz söylerken diline!
Haince bakan gözler girince menziline
Benzi solan geline emandý Çanakkale
Kaderi kaderimdi, kederi gönül sýzým
Fersiz gözlere muttur, umuttur ay yýldýzým
Âtiye giden yolda kesildiðinde hýzým
Ýlâhî sefer yazým; fermandý Çanakkale
Kin olup göze batan ne ulusun oymaðý
Ne baðý, ne ormaný; ne de coþkun ýrmaðý
Dert; semâya uzanan o þehadet parmaðý!
Ýslam’la olan baðý! Ezandý Çanakkale!
Ýsbat günü gelince mezalime direncin
Asra mühür gerekir, hýrçýn sulara perçin
Ülküsü türküsüne güfte olan Türk için
Belliydi bedel niçin; vatandý Çanakkale
Kýrýlýrken kilidi sînede kafeslerin
Adresi þehadetti kalan son nefeslerin
Resûlünü arayan sayýsýz Enes’lerin
Hasreti haykýrdýðý îmandý Çanakkale!
Týynetiydi Haçlý’nýn; toslamadan duvara
Ýstila sanatýna(!) veremiyordu ara...
Boðazýn sularýný sýkýnca muhasara
"Tek diþ"li canavara isyandý Çanakkale!
Çýnarýn kaderinde mevsim vakt-i hüzündü
Bir hüzün ki ödülü asýrlar boyu ündü
Toprak, baðrýna düþen Mehmed’imle övündü
Gazele has bir gündü; hazandý Çanakkale!
Yýldýzdý her Mehmed’im; aþkýna þahit aydý
"Bir hilâlin uðruna" yanmayý þeref saydý
Ýþte o yüzden o gün binlerce yýldýz kaydý
Fýrtýna, kasýrgaydý; borandý Çanakkale
Dengini arasa da sancaðýma saldýran
Ne Varna’ydý bu savaþ, ne Mohaç, ne Çaldýran
El Mucip’ti müntakim; -ol deyince- olduran!
Hakký tutup kaldýran Kur’andý Çanakkale
Fýtratýnda olsa da insanýn sendelemek
Gaye düþmemek ise, irade, azim gerek
Her musibet imtihan, zafer "inanmak" demek
Boþa deðildi emek; ihsandý Çanakkale
Gedik açsa da rüzgâr o gün kale bendinde
Yasaktý milletime ye’se yem olmak dinde
Mehmed’imin coþtuðu meydanlarýn indinde
Fýrtýna dindiðinde destandý Çanakkale
Destan vakti gelince züldür kaleme tehir
Kazýdý dimaðlara îman neye muktedir
Kaçarken yedi düvel ne köy vardý, ne þehir
Boðaz... akarsu... nehir; al kandý Çanakkale
Dinmedikçe mazlumun dilindeki feryâdý
Ýhtardýr zalimlere on sekiz Mart’ýn yâdý
Bir tarih ki, manasý mahþerin diðer adý
Yýlmadý, yýkýlmadý; dayandý Çanakkale
Bilirim ki; Rahmân’ýn emrine oldukça râm
Türküme hüzün beste, Türk’üme uyku haram
Her adý anýldýkça gururla atar buram
Mazluma düðün... bayram; unvandý Çanakkale
Arkadaþ! Bu vatana bedel ödendi canla
Aç oku tarihini, vazifen neymiþ anla!
Ecdadýn can verirken uðrunda heyecanla
Baþtan baþa al kanla boyandý Çanakkale
Arzýn güvertesinde O’ydu Kadir-i Mutlak
Yýrtýlan perdelerin ardýndaki sýrra bak!
Kýyamet ertesinde kýyâm ederken þafak
En güvenli sýðýnak, limandý Çanakkale!
Ne zaman deme dursa talihin en karasý
Ve yansa esaretten yüreklerin yarasý
Bir Þimal Yýldýzý’dýr, yöndür nurlu çýrasý
Umuttur hatýrasý; gümandý Çanakkale!
Destan yazan ýrkýmsa sormam neden haçlý lâl
Kýskançlýk sebebidir göklerin süsü hilâl
Selâm Seyit Ali’ler, selam Mustafa Kemal!
Bir dehanýn doðduðu zamandý Çanakkale!
Mecit Aktürk