YORGUNUM-YALNIZIM-SONRA..

YORGUNUM-YALNIZIM-SONRA..

Bu sabah uyandýðýmda,
Yýpranmýþ yaþlý vücudumla,
Hala uyuduðumu biliyorum.
Kendime aðýr geliyorum.

Dikkatim iki “ÂLEM” arasýnda
“ARAF ”da duruyorum.
Ýki tarafýn derinliði geçiyor birbirine
Nerede oluðumu bilemiyorum.

Ben huzurlu/huzursuz bir kargaþayým,
Yolsuz yollarýn olduðu bir yolcu..(yum)
Rüzgârým renksiz ve karanlýk,
Üfleyerek örtüyor üstümü,

Yorgunum..
Endiþeler hâkim yüreðimin her zerresine,
Karanlýk nefesleniyor kanýmýn her zerresine,
Þafak atmamak için aðýr/çetin çabalýyor,
Yerinde sayýyor benim hareketsizliðime.

Sakinleþmelerim beli belirsiz,
Batýyorum hareketsizliðe.
Süzülüyorum sýcak mavi sularda,
Gökyüzü bana uzak.
Ve o baþka gerçeklik ortada,
Ben tam ortasýnda…


Kim bilir?
Nerede, nerelerde gerçekliðim?
Yataðým nemli garipliðe
Karýþmýþ iki kolum birbirine,
Ýkisi de kelepçeli.
Gerçekle gerçeksizlik zihnimde
Deforme olmuþlar bir arada,
Soru sorma anlarýný yaþýyorum,
Sonra suskunluða vuruyor beni dilim.
Neyi bilip bilmediðimi bilmiyorum.

Yalnýzým,
Bir kadýnýn hakikatsizliði boyuncayým.
Yüzyýllar ötesinde gelen yolsuz yollarýn
Ýçinde gezinen “Ben’i” arýyorum.

Sonra,
Nemli yataðýmda bulunma duygusuyla,
Varlýðýmý gölgeliyorum.

Silinip gidiyor o uzak orman,
Rüzgar var olan dumanlarý silip süpürüyor..
Sonra,
Odamda cansýz mobilyalarla,
Kendi cansýzlýðýmý hissediyorum.

Kurduðum hayaller kaybediyor nazikliðini,
Sonra,
Býrakýyorum kendimi,
Büyük bir yorgunluk tüketiyor beni ateþle,
Uysal bir özlem kucaklamak istiyor beni,
Sonra,
Yanýmdaki kadýnýn hakikatsizliðine boðuluyorum.
Beni kucaklayan sahte hayattan,
Sadece “O” ve “Ben” varým,
Sonuç,
Uyuþmuþ bir beynim,
Yalnýzým,
Örtüþmüyor kâr ile zararým.

Dýþarýda uzaklaþan þafak,
Yemyeþil bir alan olsun,
Sonsuz bir orman olsun istiyorum gözlerimde…

……………………………………………………

Kadim budaklý aðaçlarýn,
Köklerine rastlamak istiyorum.

………………………………………..
Sonrasý sizce malum mu?
Bilmiyorum.

Teyyar DUMLU





Sosyal Medyada Paylaşın: