dünya'dan sonra sevmek

kalbimi ýskalamýþ yaðmurlara kýrgýným!

ve ne yalan söyleyeyim çiçeðim..
güzel bir hayat dilemiþtim ikimiz için
aðzýmdaki çamurun tadýna vara vara
bile bile boka battýðýmý alnýma kadar...

ama ayný cevabý veriyoruz hepimiz deðil mi ?
Tolstoy abimizin o derin sorusuna..
"insan ne ile yaþar ?"
- koca bir umut.

seninle yan yanayken üstüme
on sekiz yaþýmýn ceketini çekmiþim de
öyle dolaþýyormuþum gibi mahallede
saçlarým jilet gibi keskin
ellerim daðlardan yuvarlanan kayalar kadar güçlü..
içimde yeni çýkmýþ kozasýndan binlerce kelebek..

ama ne yalan söyleyeyim,
son cigaramý yakmýþým da...
havada dalýma ortak bir poyraz varmýþ gibi..
biliyorum hepsinden çabuk biteceðini...
buna raðmen daha derin çekiyorum nefesleri
akciðerim yanmýþ bir orman kadar yorgun.
alnýmdan ter damlýyor
hava nefesimi dondururcasýna vurgun..
ölüyorum desem uzanýyor hayat ilkbaharda bir bozkýr gibi..
yaþayacaðým desem
en ön safýndayým kendi cenazemin.

yani diyeceðim,
insaný hýrpalayan bir þey
bu hayatýn dalaveresi..
gülümsüyorsun kesiyor boðazýný,
oturup aðlamak istesen
içinde hep neþeli çocuklar.

yine de bunca hiçliðin arasýnda
en keskini sendin ciðerime batan býçaklarýn..
gülümsedimse de,
aðladýmsa da,
yaralandýmsa da..
hissederek hayatta olmayý..
oldu bütün olanlar...

ve ne yalan söyleyeyim
seni sevmeyi tuhaf þekilde ayýrýyordum bu dünyadan
cennetten kalbime bir kar tanesi düþmüþ gibi serin
göðsümde cehennem ateþinden bir ateþ yanmýþ gibi sýcak!
ve ölüm gibi her þeyin sonunda
ne hikmetse yine ölüm gibi
her þeyin en baþýndaydýn sen...

ama bunca buhrana raðmen
ne zaman gözlerine baksam,
tuhaf þekilde bir bebek kahkahasý yükseliyordu içimden..
iþte diyordum gýdýklanýyor içimdeki çocuk
gözlerini her kýrptýðýnda
o ipeksi kirpiðinden..

bu dünya bütünüyle bir gün
yok olacak sevdiceðim.
ve geriye zerrelerine kadar ayrýlsa da
seni sevmekle meþgul olacak ruhum,
çürümüþ bedenim ve yok oldu sandýðýmýz
ama tanrýnýn sandýðýnda sakladýðý
kalbim.

Sosyal Medyada Paylaşın: