Hakim Bey

O gün yorgundum hâkim bey,
Aklým ile kalbim arasýnda sýkýþmýþtým.
Çaresizdim, aklýmdan her þeyi bir kenara býrakýp kaçmak geçiyordu.
Nasýl oldu bilmiyorum, kendimi birden ona bakarken buldum.
Öyle güzel gülüyordu ki,
Beni sever gibi bakýyordu,
Kendimi birden gözlerinin yeþilinde buldum.
Ulan dedim, ulan!
Ýlk defa þeytanýn bacaðýný kýrdýn,
Bak gördün mü, sen de seni sevecek birini buldun.

Ýyi geliyordu bana, gün geçtikçe alýþýyordum,
Sesinde efsun var gibiydi hâkim bey,
Bir gün duymasam özleminden çýldýrýyordum.
Ýþin aslý, ben de ona iyi geliyordum,
O beni yaralarýmý sarýyordu,
Ben onun yaralarýný sarýyordum.

Ýlk ayrýldýðýmýzda da kar yaðýyordu,
Öyle soðuk bir hava yoktu ama,
Kalbim onsuz yaz kýþ demeden hep üþüyordu.
Ellerim ellerini,
Gözlerim gözlerini,
Kulaðým sesini arýyordu.
Ýlk olduðu için çok zor gelmedi gidiþi,
Yeniydik zaten, unutmamýþtým ama çabuk alýþmýþtým.

Hayatý benim kadar zor deðildi,
Engeli yoktu, benim gibi orta yaþlý da deðildi,
Daha gonca bir güldü, gençti.
Dengi de deðildim.
Dedim ki varsýn hayatýný yaþasýn,
Varsýn mutlu olsun,
O mutlu olursa ben de olurum.
Belki bir gün ben de kendi dengimi bulurum.

Çok sürmedi ayrýlýk,
Bir gün hasret kaldýðým sesine kavuþtum.
Öncesinde ne olduysa oldu,
Sesini duyunca öfke mi bile unuttum.

Ýyi gidiyordu iliþkimiz,
Yoktu hiçbir çeliþkimiz,
O beni seviyordu, ben onu seviyordum.
Biz bir olunca, tam oluyorduk.

Beni tek anlayan oydu hâkim bey,
Ya da ben hep böyle düþünüyordum.
Her þeyimi ona anlatýyordum,
Derdimi, hüznümü, acýmý, yalnýzlýðýmý,
Her þeyimi onunla paylaþýyordum.

Zaafým oldu, bununda farkýndaydý,
Hep gitmekten bahsetmeye baþladý.
Yine gitti, bu defa biraz uzun sürdü ayrýlýk,
Aklým ondaydý hep,
Uzaktan uzaða takipteydim.
O beni düþünmüyordu belki ama,
Ben hep ondan ibarettim.

Sonra yine geldi,
Sesinde yine unuttum her þeyi.
Bir gün ellerim ellerine kavuþtu,
O gün hâkim bey,
Yüreðimden bir kuþ,
Gökyüzüne uçtu.
Birkaç gün birlikte yaþadýk,
Aþk neymiþ ikimiz de o gün tattýk.

Bir daha gitti,
Bu defa sessiz olmadý gidiþi,
Ne var ne yok ise kýrdýk,
Biz o gün bir birimizde en büyük yarayý açtýk.
Çok geçmedi hâkim bey,
Bir birimizde açtýðýmýz yarayý,
Yine biz sardýk.

Ýyi de gidiyorduk,
Yeniden hayaller kurmaya baþladýk.
Uzaktýk, yasaktýk, tuzaktýk ama kimin umurunda,
O benim en uzaðýmda ki en yakýnýmdý.

Bir daha geldi,
Uzaklar yakýn oldu.
Hasret son buldu,
Gözlerimiz vuslata bir daha erdi.
Mutlu birkaç gün daha yaþadýk,
Sonra ayrýlýkla baþ baþa kaldýk.

Olay günü,
Kendimi sessiz bir köþeye attým,
Ýçi onla dolu binlerce hayale daldým.
Sonra, paketimden son sigaramý çýkardým,
Verdiði çakmakla yaktým.
Sigara bitmiþti ama,
Ne o aklýmdan, ne de son gidiþi gitmiþti.
Ne geleceði vardý, ne de olacaðý,
Döktüm benzini kalbime,
Suçlu o deðil hâkim bey,
Suçlu benim.
Ölen ben deðildim,
Öldüren bendim.
Kalbimdeki onu düþünmeden,
Verdiði çakmakla yaktým.
Sosyal Medyada Paylaşın: