Kırmızı uçurtma

uçun kelebekler sesimi býrakarak ezgilerime...





bulutlar þaþýrdý yolunu
serpilirken gönül cemrelerime
rüzgarýn kapýsýný çalan kýzgýn kabuslar
yolun baþýnda deliriyor
sefil gülüþlü serseriler
inerken masallardan ateþimi söndüren
melek yüzlü çocuklar
ne yapsam da çeksem sizi
sürgün yalnýzlýðýma
upuzun aydýnlýðýn ucunda
uçmayý bekler kýrmýzý uçurtmam





mevsimlerin adýmlarýna misafir iz günler
gözü açýk yüreðimi
küstüðüm duvarlarda tutuyorum
daðýtsýn rüzgarlar hüzünlerin is nefesini þafaklara
elbet gün
dönüp dolaþýp ýlýk ýlýk
akacaksýn sabahýma
güçlü denizlerin çalkantýsýndan boþalacak tenler
bomboþ sokaklara
gelin diyeceðim
çiçeklere
aðaçlara
ve
topraða






gizli ýþýðýn gölgesinde saklanan düþler
hangi iklimlerin
topluyor kimliðime nazlanan aþklarý
her baktýðýmda size
ruhumda ihtiyarlýyorsunuz
ufuklarý aldatýyorum
beni gözetleyenlerden
uyandýrmayýn çoðalan bekleyiþleri
gurbetin bakir
vakitlerine...




duygularýmda yýkandýkça sýcak intiharlar
dilimde dirilir topraðýn türküsü
uyanýr güneþ geceyi gömdüðüm yerde
avuçlarýma
irkilin diken üstünde seviþmeler
beyaz kelebekler gibi
biraz önceden bana uçun
bu akþam erkencisiniz omuzlarýmda
döküp alnýmdaki siyah terleri
dua ediyorsunuz baþýmda
nasýl da




uçun kelebekler sesinizi býrakarak ezgilerime




ey kalbim
çatlattýk sabýr taþýnýn
kör vedalarýný
selam olsun koca göklere
selam olsun doðacak
gün çocuklarýna



artýk sularda boðulmuyor cam kýrýðý bakýþlar


bulutlar yolunu þaþýrdý
ve onlara kimse birþey diyemedi


karanlýk öldü aþklarda



.....
Sosyal Medyada Paylaşın: