Ve… Yaðýþýna kaldý tüm papatyalar. Oysa… Kuraklýðýn vardý hep, Ýçimi kemiren. Her, yere basýþým rüzgarlarýnaydý… Ve her çýðlýðým yokuþuna. Ufalanýrdý kayalarýn, Her aklýma sýðýþtýðýnda. Bir kir kaplardý perdemi… Yýrtamadýðým. Aciz düþünceler ne çok düþtü peþime. Azgýn köpeklerden kaçan bir köleydi hissiyatým. Dikenlerin kanattýðý bacaklarýmýn acýsýnda, Ve önümü kuþatan uçurumlarýnýn çaresizliðinde, Ölümü beklerdi yüreðim.
Ve… Kokuna hasret kaldý tüm hanýmelleri. Oysa… Çatlamýþtý toprak. Rüzgarlarýn bile mecalsizliðinde… Yaðmýyordu iþte, Yaðmýyordu artýk, Ýçimin yaðmurlarý…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kenanfaik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.