Ve gece inanmadý bana. Sessizliðin bir býçak gibi keskin koyuluðu vardý. Gözlerime takýlan geçmiþin karaltýlý gölgeleriydi belki. Ya da… Bir yanýþýn küllerine sokuluþu… Yeniden… Ve… Yeniden çalardý flütler… Rüzgarý taklit edercesine… Göðe nazire yaparcasýna… Yeniden kaybolurdu duyuþlarým. Bir yalnýzlýðýn seromonisiydi belki zamanýn ahlarý… Beyaz yeleli atlarýn çatlarcasýna koþuþlarýnda, Vaktim sana uzanamazdý artýk. Yollarýmý kaybetmiþken, Sana dair… Buralardaydým oysa hep ben… Göremezdin beni yine de… Göremezdin… Ruhum hep böyleydi iþte… Yanýnda… Ama yokluðun renginde…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kenanfaik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.