Al bu senin olsun diyen olmadý, ben kendi baharýmda, kendim çiçek açtým. Zemheri ayazý vurdu ruhuma, üþüdüm; verdikleri bir kibrit çöpünü dahi, yüzüme vuracaklar diye, almadým. Sevilmekten þüphe ettim de, sevmeye hep inandým; hamurum sevgiyle yoðrulmuþtu, anladým. Kýraðý çaldý dallarýma da, damlayamadým yaprak uçlarýmdan topraða; sustum, köküme aðladým. Çatladým her bir yanýmdan, suyum çekildi, kurudum; Gözyaþlarýmla ýslattým gönlümü de, dua olup, Çalap’ýna yandým. Al buda senin olsun diyeni hiç beklemedim; ben kendi baharým için, hep kendim çiçek açtým. @taç
Sosyal Medyada Paylaşın:
Atac28 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.