Yaşam çatlağı

benzemek için bahara
yosun yeþili düþlerini aldým ölümün suyundan
gözlerin vuruldukça denizin bulanýk mavisine
yanýbaþýmda oturan sessizliði duymadým
yükselen dalgalarýn hýþýrtýsýnda
sana yürüdüm
ýslak dudaklarýnda güneþin çýplak bacaklarý
sevilesi bir aydýnlýk




gün ýslýðýný çaldý
kulaðýmda olgun sesi þehrinin
sabaha kapanan
uykusuzluðumu dövdüm
aksi hallerimi
ben ki
bilinmeyen sezgilerle dolaþýrken
uzun gemilerde kalabalýk çýðlýklarýn parçasý oldum
bulutlar geçiyor kirpiklerinin ucundan
rüzgar dokunuþlarý
ben
sakladýðým yara izleriyle boþluða niþanlý
yüzümde masallarýn acý siyahý
uzayýp giden aklýna




aldýkça yosun kokulu aþklarý avucuma
baðýrasým gelir
eskiden içimi acýtan özlemlere
dalgalar yükümü elleriyle süpürür yurtsuzluða
kulaðýmda yalnýzlýðýn çan sesleri
dilimde dünden kalan küfre kapaklanýr
buruþur bir meyvenin aðacýnda elma
ölüm izini vurur
yalancý mevsimde
kuruyan kýzýllýða



martýlarý tedirgin etmeden kayboluþa gidelim
biliyorsun ki her gün öldüðümüzü
hayallerin kanatlanmadýðý vakitler
biraz daha candan
biraz daha tehlikeli
ki
içimizde kimsesiz sýrlar
o sýrlarýn masum yüzlü çocuklarý
saçlarýmý okþar
ve üþümeyi




aç kalmalarda
bahara mý yoksa ateþe mi benziyorum
yoksa babama mý
burasý baþka bir yaþam çatlaðý
kusurlarla dolu
bir düþü taþýyorum omuzlarýmda
gökyüzü gülerek bakýyor
içlendiðim þarkýya
diyorum
neden aðlamýyorsunuz
bu nefesler bizi parçalayacak
gün usulca karanlýða düþecek
martý çýðlýklarý eþliðinde
öleceðiz



ellerini
aynalara koyup da kaçma kendimden
deniz uðuldar
saksýda toprak

en kötüsü
her yerde unutulmuþ aþk
ölüme dirilen


......




Sosyal Medyada Paylaşın: