Aşkın Anotomisi

Birden çýkýyor karþýnýza,
Tanýþmak için fýrsat kolluyorsunuz ve bir süre sonra tanýþýyorsunuz.
Sonra;
Çay, kahve faslýna geçiyorsunuz.
Fallar cabasý tabii, falýnda aþk çýkýyor, seviniyorsunuz.
Acaba bu aþk bizim mi? Diyorsunuz içinizden.
Kalbinizde heyecan tufaný,
Göðsünüzü delecek gibi atýyor, her atýþýný duyuyorsunuz.

Saatlerce süren telefon konuþmalarý,
Mesajlaþmalar derken ondan habersiz onu sevmeye baþlýyorsunuz.
Siz daha acaba o da beni seviyor mu diye düþünürken,
Farkýnda olmadan âþýk oluyorsunuz.

Sýradan olmayan özlemler geliyor hemen ardýndan,
Kuraklýktan çatlamýþ topraðýn yaðmuru beklemesi gibi, aramasýný bekliyorsunuz.
Sesini her duyduðunuzda heyecanlanýyorsunuz,
Bu heyecan bir gün bu kalbe aðýr gelir diye korkuyorsunuz.

Onun da sizi sevdiðini anlamak çok sürmüyor tabii,
Yaðmurlar altýnda el ele gezmeler,
Ayaklarýnýz her bir sokaðý, her bir caddeyi adým adým arþýnlamaya baþlýyor.
Öpüþmeler baþlýyor, dudaklarýnýn tadý dudaklarýnýzdan,
Teninin kokusu teninizden gitmesin diye yýkamak bile istemiyorsunuz.
Çocuk gibi hissediyorsunuz kendinizi, mutluluktan kelebek gibi süzülüyorsunuz gökyüzünde.
En saf, en temiz duygular besliyorsunuz ona.

Ona ondan habersiz hayaller kurup yýkýyorsunuz.
Her gece yýldýzlara anlatýyorsunuz onu,
Senden daha güzel kokuyor o diye papatyalara anlatýyorsunuz.

Yabancý gibi davranmaya baþlýyor size,
Her bir mesajdaki uzaklýk, içinizi acýtýyor.
Aþkýndan yanýyorsunuz, o bunu görmüyor.

Siz aramazsanýz o aramamaya, sormamaya baþlýyor.
Deli divane oluyorsunuz aþkýndan,
Onu düþünmekten yemeden içmeden kesiliyorsunuz.
Her bir anýnýzda o, yemekte o,
Ýþte o, uyurken o, gezerken o,
Yanýnýzda olmasa bile her anýnýz onu düþünerek geçmeye baþlýyor.
Kendinizi unutuyorsunuz,
Çünkü; aklýnýz, kalbiniz, hatta her bir zerreniz sadece ona ait olmaya baþlýyor.
Ona ’’her þeyinizle’’ baðlanýyorsunuz.

Sonunu düþünmüyorsunuz, ya giderse? Bu hiç aklýnýzda olmuyor.
Çünkü bunu düþünecek kadar sürmüyor bu mutluluk.
Bir gün tamiri imkansýz bir halde paramparça edip gidiyor kalbinizi.
O baþka biriyle kelebek gibi süzülmeye baþlarken gökyüzünde,
Sizin yüreðiniz kurak topraklar gibi çatlamaya baþlýyor,
Her bir parçasý ayrýlýk rüzgarýnda savruluyor.
Sonbaharla birlikte solan papatyalar gibi solmaya baþlýyorsunuz.
Sonra ’’ her þeyini’’ kaybeden sadece siz oluyorsunuz.
Sosyal Medyada Paylaşın: