Umut Seme

toprak tutmuþ elinde yüzünü gösterecek kadar parlak çivi
niye hep ayný þeyleri yazýyorlar diyor...


eskiden inanýrdým mecmualara
bön bir göstergenin yüzeysel tarafýna tutturmuþum cakamý
enayi bir avradým olsa ah, inansa aþka
kalakalmak olsa da ortada ,sonunda
parmaklarýný ovuþtururken gýcýklanan içinden bir demet düþüyor
kanlar içinde sanki saçtýðý gülücük
ama inadýna
ama sonuna kadar umuttu kulaðýný koparmýþ küpe olan mazi
kertenkele kuyruðunu býraktýðýnda diyor
aðlamak istememin nedeni hasret
kaçamadým ah
bir yanýmý býraktým sevdanýn kiriþinde
her yanýmý törpüleyen
en meþgul yanýmý iþte
kiriþi kýrsam þimdi
sende de kalýr mý ellerimin sýcaðý

sahi, niye hep ayný þeyleri yazýyorlar diyordum
seni seviyorum demek kolay
ya da ne bileyim
bilmezlikten gelmek yoðurda katýlan sululuðu
kalem eldeyken kaybetmek
ruh bedendeyken sürgün gibi seviþmek
niye depremden bile daha doðal karþýlanýyor
geleceðimden milyon yýldýz sönerken karganýn týrnaklarýnda
onunla birlikte gaklayan , herif aðacýnýn kuruyan dalý acýmýyorken daha
yoksa ,müsrif adamlarýn paylaþtýðý an mý topraðým
beni oraya göm anne, elimden silinmez yokluðun
üzerimde üç beþ ton yük
yan taraftakine dua ette
bana uðra arada yeter!

ölmeyi göze almak deðildi konu
niye ayný þeyleri yazýyorlar diyordum
niye farklý pencereler açýyorlar da
ayný yeri gösteriyorlar
at gözlüðünü çýkaran kadýna sor
yalnýz senin için yaþarým diyor
güneþ gözlüðü tak demiþ birileri
yýldýzlar sönüyor da, niye varlar kavramýnda yüzü üþüyor
aslanlar gibi titriyor mehmet
yok satýyor anne, yok
güdümlü nostaljinin ayýn ondördü gibi parlatýlan gazeteleri
haþa, biri çiziyorda tanrý eli karikatürü
onunla gurur duyuyor diðerleri
aldýrmýyor ayþe haným, rýza efendi
göðsüne yapýþan kenenin harbi deliliðine
kime ne diyor, boyuna
d/onsuz gezer, havalanýrým kime ne?
görüntülü radyolardan gelen destek
nasýlsa süregelen hergele
o ki...
baðýmsýz kahkahanýn en gevreði

ayakkabýlarýmý çaldýrmak istiyorum
bir kaç kereliðine
sövmeden, gülümsemeden yürümek
aldýrmadan, kaldýrmadan sevmek
kaldýrýmsýz yollarda kefeye binmek deliyle
kim aðýr diye deðil anne
kim daha rahat bak
huzur bele kadar gebe
göðsümde bir yar uyur ki
göbek deliðimden kahkaha kopar cýrtlak cýrtlak
saçlarýmý hayra yoran insanlara bak
pýrlanta gözleriyle kara kaþlarýný tararlar
biraz sarý benzim, omzum acýmtýrak
sýrtýmda iman uðruna sönemeyen kýzdýrýlmýþ demire yanarým!
niye ayný þeyleri yazýyorlar demeyene takmýþ bir kaç dakikasý ile
ince belli bir bardak çaylýk daha vakti var
ellerini yýkamaya yok olan zaman
ona adaletli davranmayan deðil inan
insan dedi en son, insan olan anlar zamanla
balýklar niye suda yaþar


bende yazýyorum diyor, þaþýrmýyorum
ne yazýyorsun demek monoton ama gerekli oluyor
hiç iþte memleket, aþk filan
ne çýkarsa tombaladan...
niye ayný þeyleri yazýyorlar demeye vaktim kalmýyor
hece var ya abi
ne zaman yenisi çýksa
daha önce okudum gibi geliyor
zaman diyorum, zaman
yunuslarý akifleri biçiyorda
onlarý öðütüyor azý diþlerinde
biz olmasaydýk olmazdý kerata..
insan olmak ne kadar önemli bak
sen zamana deðil, o sana uyuyor mutlak...
býrak ayný þeyleri yazýp dursunlar
sen uzan özgürce kumdan dizelere
kale yap, rahat ol
kalp yap, aþýk ol
mezar yap, toprak ol
uzan ulu orta meydanlara
eylem yapma adam ol
birde el ver kalkayým


anne seni unuttum sanma
börek yap, mutlu olayým

Ali Aydoðdu


Sosyal Medyada Paylaşın: