Dik yokuþla çýkýlýr þu karþýki yamaç Eteklerine tutunmuþ sýkýca birkaç cýlýz aðaç. Gölgesinde beþ kuzu, bir karabaþ, iki sefil Hergeleci biri, diðeri sýðýrtmaç. Gözlerinin feri kaçmýþ nicedir, Çocuklarýn karný aç.
Dün gülü, sümbülü yeþil bað iken Viran çökmüþ, bugün sade diken.
Yamacýn tepesinde bir garip mezar Yana eðik taþýnda “El Fatiha” yazar. Deli Murat durmaz bulanýk akar. Akar da yürekleri yakar.
Üç ana oturmuþ yan yana uðunur, Figanlarý arþý alayý dolanýr Bir bacý aðýt okur; “Topraklara kan damladý, kir bulaþtý Bahçelere gül diktim dikenler açtý. Benim aslan Mustafa’m Komþular; Bakýn ne Hallere düþtü.”
Ýnsan doðdular… Ýnsan doðmak baþkadýr, Ýnsan olmak baþka!.. Lakin Ýnsanca yaþamak bambaþka.
24 EKÝM 2021 Mehmet AKIN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Burhan AKIN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.