İNSAN OLMAK (12)

Bana sakýn “Sus!” deme baba,
karþýyým susmaya, avutulmaya;
Býrak aðlaya-baðýra beni
ki
öfkem dinsin,
yarýnlarda yanýmda deðilsin.

Beni emzik-mama-plastikle
oyalama anne,
býrak sütüne kana-doyayým,
ver memelerini
al-yanaðýmý tenine koyayým
ki
yalana-yapaya karþý olayým.

Bana destek olduðunu sanma baba
çekerek yukarý-tutarak elimden,
sürükleme beni kendi peþinden
düþe-kalka
ama kendim öðreneyim
ki
sensiz de yürüyebileyim.

Bana masal anlatma öðretmenim,
nasýl olsa ben gerçeði göreceðim;
Bahset bana doða sevgisinden,
kadýn-erkek eþitliðinden,
yanlýþlarýnla besleme beni
ki
doðru olayým
zorbaya karþý tavýr koyayým.

Ne iyi ki biri
50 yýllýk “Hain Ýmam” belasýný önledi!
Ama bizona ne teþekkür edeceðiz
nede bir daha gideceðiz
sahte diplomalý birinin ardýmdan
Anlayacak hatasýný o zaman.

Bundan sonra da;
Gökten de düþmeyecek hiçbir elma,
çýkmayacaðýz biz kerevetine,
hiçkimse eremiyecek muradýna;
“Evvel zaman içinde” lerle baþlayan
1001 odalý saray masallarýndan!

Baba evladýna sus demredikçe,
yalanla-yapayla anan seni emzirmedikçe,
kendi yanlýþýný yeni nesillere satmadýkça öðretmen,
biz e-m-e-k-l-i-y-e-c-e-ð-i-z ve sürünürken,
ayaða kalkmayý öðreneceðiz,
doðru yöne birlikte yürüyeceðiz,
gurur duyacaðýz insan olmaktan
düþüneceðiz,
kurtulacaðýz maymun kalmaktan.

Sosyal Medyada Paylaşın: