Denize karşı

Dilimdeki yol
hüzün kýrýntýlarýný toplayýp nefesime
kendim ve mavi arasýna yerleþen nil türküsü..



orman sýcaklýðý uðultusuyla doðan çocuklar
bakýþlarýmýn sularýnda ve
soluðumun menekþe kokusunda
Ki,
özlem gözlere açýlan bembeyaz ninni
ne vakit çalsam kapýsýný dünyanýn
duyarým özðürlüðün çan’ýný




düþlerin sonsuzluðuyla ýslanan yeþil dal
sesimin nar’ýna morlaþan güneþ
gül’ün alnýna topraklaþan semâ
bu güzel mýrýltý
gizli sis’in teni



þehrin rüzgâr soluðuyla birleþen bestesinde dilsiz kavram
deli taylar gibi terlerken avuçiçime
dünya koca bir masalýn yangýnýnda deðiþiyor
en çok yýldýzlar avutuyor ay ýþýðýyla odamý
öpüp yaðmuru dudaðýndan denizin aðzýyla þarkýlar söylüyorum
fýþkýran bir çiçeðe zamanýn ki
ýþýðý ateþiyle besleyen yeþilin çýrýlçýplak kamburunda
henüz yürünmemiþ yollar



yüzümün sarmaþýðýnda su birikintileri sýðýnak sahya
uzaklýðýn ruhuyla dönmüþ olmalýyým kýyýlara
bir martýya el sallarken



...



Sosyal Medyada Paylaşın: