Yaþanmýþlýklarýn aðýr yükünü taþýyan, Bir sevda emekçisiyim. Vuslata kaç var bilemiyorum. Zaman akarken, ömrümü öðütüyor, Yorgun bir su deðirmeni; Günbegün fire veriyorum.
Ýsterdim þunu bilmeni, Hücrelerimi besleyen, Sevgin olmasaydý; Ve hayallerimi süsleyen, Ay yüzünün þavký, Vurmasaydý her gece, Odamýn penceresine; Tükenirdi nefesim, Kaybolurdu sesim, Kalýrdým öylece...
Güz yaðmurlarý çiseliyor, Kuþlarda kýþ tedirginliði, Ýçimde, sensizliðin gerginliði var. Odun ateþinde piþen, Ýki fincan menengiç kahvesi, Kalan ömrümüzde, Bizi mutlu etmeye yeterdi. Yandan bakan, yazdan kalan Bakýþlarýnda ýsýnýrdým, Gam-kederim biterdi...
Terkedilmiþ cumbalý bir ev gibi, Direniyorum zamana. Bakmasýnlar dýþýmýn harabâtýna, Ne bilsinler içimdeki seni, Bir tutam aþkýn yok mu yâr? Ayakta tutuyor beni...
02.10.2021 Muhittin Alaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Muhittin Alaca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.