Karıncaların Sessizliği

Yer demirdi, gök bakýr ve hüzünlüydü güneþ, gölgelerin altýnda...
Çýnar aðaçlarý baðdaþ kurmuþ oturuyordu soframýzda, dolu dizgindi atlarýmýz, yalýn birer suret gibi dururdu putlar, uzaklarda...
Dört tarafým sombahar, dört tarafým tomurcuk çiçekti, ben tek baþýma, tek baþýna...


Tek baþýma savaþtým, bu yalýn var oluþta
Ellerimi unuttular, soran olmadý
Parmaklarým düðümdü, sarmaþýklarda...

Yeþile hasret bir gün daha batýyordu ufukta...
Gemiler sürükleniyordu ýssýz limanlara
Deniz fenerlerinin beyazý neden kirlenirdi ki sahi, neden solardý ýþýklar, sonsuzluk boþluðunda...

Yalnýzlýðýmla konuþuyordum ben de, tüm yalnýzlýklar içinde
Yüzümün kýyýsýndaki nehir fýsýldýyordu sesini adýma,
Adý’m/ýn sesinde yazýlýydý soy kütüðüm.

Boyum fazla uzun sayýlmazdý

Ömrüm ne kadar kýsa ya da uzun olacak, bilinmez!

Gözlerimi dað tanrýlarýna çevirdim ben de...
Sesim çýkmadý...
Ýçim kan revan, boylu boyunca rakseden tanrý, aðaç ve gül
Boylu boyunca acý
Kývranmadý!

Duru bir sessizlik akýyordu zamanda
Annem pencereleri yeni silmiþti
Gün gibi parlayan camlarýn ardýnda, dünya donuk
Soluksuz kalýþým geliyordu aklýma
Silik anýlar arasýndaydý, buðday tarlalarýnda...
Bir papatya tarlasý düþündüm sonra
Papatyalar, buðdaylar kadar serpilmiþti gökyüzlere, yüzleriniz eksiliyordu an be an, zaman denen bulutsuzlukta...
Yaðmuru beklememeyi öðrenmiþtim ben de,
En sonunda!

Alýcý kuþlar, baþýmýzýn üzerinde dönüp dönüp duruyordu...
Rüyam, rüyalarýn/ýn içinde
Çýðlýk çýðlýða!

Sessizlik...

Sonra birden hatýrladým baþýmýn döndüðünü
Yorgundum, hastaydým, sessizdim, kelimeler, cümleler ve hayat içinde...
Ellerimi bir çöp bidonunda býrakmýþtým,duraksamýþtým... Hatýrladýðým
Ansadýðým en son anýydý parmaklarým...

Parmaklarýmý seviyordum, dokunabilmeyi özlüyordum
Büyülenmiþtim ölümün karþýsýnda!
Ölemiyordum...
Dilekti, aðaçlardý, parmaklardý yüzükleri, düðünleri derken hayat bitti...

Geçmiþ zaman hikayeleri anlatan bir dedem olsun istiyordum
Þöyle dizinin kenarýna oturduðum, gözleri gülen, sakalý pamuk ve bilge sesiyle yaþam aðacýnýn çiçeklerine benden bahseden...

Nar çiçeklerinde coþkulu bir gülümseme olmayý diledim sonra

Zaman içinde kýrmýzýya büyülenen, büyüyen...

Tekildim, tek baþýmaydým, kendinden memnun görünen bir tomurcuk, kiraz aðacýnda.. Beyaz bir çiçek, efil efil rüzgârda

Zaman içinde çoðalan bir çocuk olmalýydým.. kahkahalarým, aðlayýþlarýn sahipsizliðinde uçuþan kelebeklerin ruhu oluyordu...
Sonra sonsuzluk büyücüsü...
Zamansýz bir anda ölen an’dým ben...
Aný adým, ölmüþ olmuþ
Aný adým, bir düþ
Boþluðun sýnýrsýz zaferinde
Yine kan revan bir palyaço
Kendi kendine gülüyormuþ!
...

Bunlarý duyduðumda, tüylerim ürperdi benim...
Gidip aynaya baktým
Ýþte o palyaço benim!
Daha ne kadar sürecek bu bozuk plâðýn, sürgit devam eden carpýk döngüsü diye düþündüm
Suskunluk yendi sesimi
Durdum, dinlendim...

Sessizliðin sesi her zaman yeðdir Aðustos böceði þarkýlarýna
Ben, karýncalarýn sessizliðine aþýðým,
Kimse, anlamasa da....

18 Eylül_2020

#apieceofrose
Sosyal Medyada Paylaşın: