Bahar ağladı

gökyüzü karanlýða soyundu
oturdum bekar bir gecede
seni düþündüm
rüzgarýn uzun çarpmasýyla
savruldu yoksul bedenim
kentin aðzýnda didinip duran
kara ve soðuk sözleri yordum
kaç güneþlerim çalýndý cinnet gözlerimden
kumlarla oynayan çocukluðumun elinde
ölümü gördüm/
bahar aðladý
düþlerimin yüzü onarýlmaz uçurum
çýðlýk çýðlýða
gecelerimde





soldu saksýda mavi çiçeklerim
göðsümde adreslerim baharsýz
kendimi sýzýya kazandým
kaç kez saçlarýmý daðýttý ayaz
yalnýzlýk denen çoðullukta
ayak izlerimi býrakýp aðlama yüreðim
sularýna çekme kýyýlarýmý
boðulan bir deniz olur aklým
ölürüm...





damarlarýmda sessizliðin parmak uçlarý dondu
hiç þiirler yazýlmadý ben bildiðim yaralara
ikibüklüm izlerin boynuna doladým karanlýðý
duyuyor musun öldüðünü
kaldýrýmlara usul usul güvercinler konuyor
sürüyorum yüzümü kök salacak
tek bir aðaca...




bugün
acýlarýmýn aynalarýný kýrdým
tenime sýðmayan gülüþleri terk ettim
burada bitti hayat yeni bir kimliðe
dolanma etrafýmda ayýþýðý
bulma yalnýzlýðýmý benim




gökyüzü aydýnlýðýna soyunuyor
toprak altýna düþtükçe eski tarihler
günahsýz günlere kendimi veriyorum




......
Sosyal Medyada Paylaşın: