TELEFON KULÜBESİ

En son ne zaman konuþtum bilmem
Telefon kulübesinde.
Seksenli yýllardý sanýrým
Samimiyet sokaðý kokan,
dolmuþçularýn hayallerindeki i mgelerin
kasetçalarlarýn sokaklarda insan sesiyle buluþmasý.
Yürüyen insanlarýn kederleri gözlerinden okunuyor, kimisi gurbette, kimisi yarini sevdiðini söyleyememesi, kimisi anasýz, babasýz...
Sevgi kutsaldý o zaman o iki kelimeyi söyleyememek imtihandý.
Ýbrahimin ateþe atýlmasýndaki kordu yüreklerde..
Yusufun gömleðindeki iffet libasýydý.
Telefon kulübesine atardý kendini genç, Söyleyebilmek için o iki kelimeyi..
Tekrar ederdi durmadan..
Kalbi aðzýnda..
Rahat hissettiði zaman arardý yarine
Ýçindeki iki kelimeyi söylemek için..


Her defasýnda býrakýrdý telefonu yavaþça,
Gözleri dolar aðlayamazdý
Serde erkeklik vardý.
Ne güzelmiþ diyememek..
Kalpte o sevgiyle yanýp
Hakikat sevgisini bulmak,
Mecnunun Leyla’sýný
Kerem, in Aslý’sýný bulamamasý
Kalp çölünde, o ýþýðý aramasý
Hakikate varmasýydý o iki kelime..


Telefon kulübesi, gurbetin adýydý.
Kazanýlan paranýn, muþtusuydu.
Hastanede yatan hastanýn durumuydu.
Acil konuþmalar için hatta bekletilmekti.


Ne güzel günlerdi çocukluðumun deðerleri,
Sesleniyorum sana , zamana
Ýhtiyacýmýz var
Samimiyete, sevgiye, özlemdeki söyleyemediklerimize.
Neden yok artýk hiç düþündük mü?
Bizler paranýn esiri olup en yakýn dostumuzu sattýk.
Vefanýn içini boþalttýk.
Samimiyeti, samimiyetsiz yüzlere býraktýk.
Kalplerdeki sevgiyi maskeledik,seslerimi ze yansýttýk...
Komþuluðu bireysel yaþadýk,
Ana baba ya hürmeti huzur evlerinde aradýk.
Bakayacaðýmýz çocuklarý sokaklara dost ettik.
Giydiklerimiz kadar yediklerimizin kurbaný olduk..
Zamanýn sahibi bize hep fýrsat verdi
Biz sesini duymamak için kulaklarýmýzý týkadýk.
Vel asri innel insane lefi husr nidasýna..
Ziyan olduk,
Hakikatleri gösterdi, çetin sýnavlar verdi, okuyamadýk mesajlarý..




Eskiye dönmek elimizde.
Bir telefon kulübesi kadar yakýn.
Bireysellikten çýkýp kapý komþumuza
Merhaba demek, tebessüm etmek, samimiyet rüzgarlarýný estirmek.
Bir gönül dostunun derdi ile dertlenmek, yanýndayým diyerek elini omuzuna koymak usulca..
Paraya gerek yok, yalana gerek yok, sahte gözyaþlarýna gerek yok.
Sadece söyleyemediklerinizi anlatýrken bakýlacak samimi iki göze.
Tutulacak vefalý bir ele ihtiyacýmýz var,
Haa birde söylenilemeyen sevdalarýn telefon kulübesindeki sessiz feryatlara..








Sosyal Medyada Paylaşın: