Hüznün Şiiri

Hüzündür benim adým.
Hüzündür yazdýklarým ve yaþadýklarým.
Ölümüm de hüzünlüdür.
Þiirlerim ise, hüzne meskendir.
Þiirlerim hüzne düþkündür.
Kelimelerimse hüzne yeniktir.
Muzdarip olan þiir deðildir.
Hüznün eksiksiz bir biçimde ifade edilmesidir.
Bu sebeple ben ve hüzün hep, iç içeyiz.
Hüznümden baþka dostum yoktur benim.
Çünkü hüznüm beni anlar, dinler, sever ve duyar.
Ben hüznümü severim.
Hüznüm de beni.
Birbirimizi hiç yarý yolda býrakmayýz.
Ne zaman baþlasam bir þiire,
henüz yazmamýþken gelir konar yüreðime.
Bir güvercin gibi.
Gülüþümde de hüzün vardýr.
Sevincimde de.
Yaþamak da bir hüzündür.
Bir nevi müsamaha göstermektir hüzne, yaþamak.
Dilimin ucundadýr hüzün.
Altýndadýr.
Gözlerimdedir.
Bir þey söyleyemesem de,
Gözlerimden okunur hüzün.
Ve baþtan ayaða hüzünle doluyumdur.
Öfkemi hüznüm bastýrýr.
Mutluluðuma hüznüm dokunur.
Yüzümden hüzün okunur.
Ellerim hüzün kokar benim.
Kalemim de hüzünle beslenir.
Kendi kendine yazar durur.
Her þiire hüzünle baþlarým.
Mürekkebi gözyaþlarýdýr kalemimin.
Tutamaz kendini kaðýda yazarken.
Hüzünlenir içten içe.
Döker içini hüzünlenerek, beyaz bir kaðýda.
Demem odur ki;
Ben hüzün adamýyým.
Dünyevi yaþamýmdan ziyade, münzevi huzursuzluðumla ve hüznümle yaþarým.
Yaþamaksa hüzünlüdür benim için.
Hüzün hep güzel olmuþtur.
Bu sebeple ben hüznün baharýný yaþarým.
Her sonbahar’da ve son anýma dek...

Sosyal Medyada Paylaşın: