Ölüm Yorgunluğu

Yavaþ yavaþ ölüyorum.
Her gün biraz daha eksiliyorum þu fani dünyadan.
Geçmiyor yorgunluðum.
Geçmez de ömrüm boyunca.
Ne zaman düþecek olsam,
Tutunuyorum bir yerlere, bir þeylere.
Kitaplara örneðin, beni hayata baðlayan þiire.
Resimlerim var biriktirdiðim.
Bir kavanozda bazen anýlarým.
Seslenirim duvarlara,
Duyamaz kimse beni.
Sessiz bir haykýrýþ var içimde.
Anlatamadýðým.
Söylemesi zor þimdi.
Durup dururken bakýp uzaklaþtýðým.
Ben bu deðilim belki de,
Kendimde deðilim uzun süredir.
Dedim ya tutunuyorum iþte.
Yeniden yaþamýn kýyýsýna adým atmak kolay mý?
Hüznüm var bir de,
Uzayýp giden kuþkusuz bir hüznüm
kursaðýmda kaldý hayallerim.
Hepsi bir bir döküldü gözlerimden.
Kayýp gitti ellerimden.
Avuçlarým eskisi gibi deðil,
Göz altlarým kýrýþýklýðýný büyütüyor.
Yaþlandým belki de.
Gölgem bile yorgun baksana.
Ýþitemiyorum bazan,
Kulaklarým iyi duymuyor belli.
Eskisi gibi deðilim artýk.
Söylenip duruyorum kendime.
Sen bu deðilsin diyorum.
Çürüyüp giden bir bedenim var geriye kalan.
Bir de eskimeyen þiirlerim.
Ölmek de var elbette.
Ölüm her zaman ve her yerde.
Bir nefes kadar yakýn, duymak zor.
Kaldý ki, kalkýp gitmek gerek vakti dolunca insanýn.
Ben bu hayatýn dengi deðilim anladým.
Gölgesi altýnda ölümün,
Usulca esiyorum.
Beklemekteyim gelecek olaný.
Þimdi bekliyorum geleni, gelmekte olaný.
Sessizce esen bir rüzgar duyar gibiyim.
Sonundayým belki de yolun.
Arafta gibiyim.
Sosyal Medyada Paylaşın: