sonra bir gün uyutup odalarý eðilip baktým aynaya elime battý bahar
uçurum ayný karanlýðýn çöl çocuklarýyla çoðaldý dilimin ucundaki yakýnlýðýn iklim sancýlý tekrarý kýrlangýç gözlü þehrin yalnýzlýðýna attý ýþýksýz pencereleri düþler soyundu yapýþkan duvarlardan içime kanan aðýtlar yanarken bocaladý aþk döken harfler bir kalabalýk ki göç ediyor bulutlarla kaybolurken gölgeler aðaçlar da ölüyor
mor sancýlarýn avuçlarýnda terliyor intihar eden her þey veda ediyorum þehrin öksüz kýyýlarýna beynimde k/an sesleri Anneler hiç aðlamýyor rüzgara alýþýk suskunluklar
durgun saatlerde yangýnlara dokunmayan omuz taþýyorum gözlerim bomboþ tarih sökük bir geceden fýrlatýyor tüm aynalarý ayazlar kýrýlýyor damarlarýmda yokluðun nakýþý hangi ses duyar selamýmý topraðýn üstünde hafif ýþýk karartýrken rüya içinde sözcükleri ey yeryüzü gör aydýnlýðýmý