YETMEDİ Mİ...
Teyakkuzdayım gün ve gece…
Ah, şiarım mavilim
Ah, sancağım yanık tenimde gezinen ruhum
Varlığınsa hem ketum
Muhabbet iklimlerinde dolup da taştım senle
Sensizliğe gömüldüğüm günlerden taşan
Bir isyandır sessizliğim
Ne çok figan, sevgili
İçimde en derinde uluyan…
Sabahı selamı kestiğinden beri
İri gözlerinde aşkın nükseden o tekerleme
Bir varsın bir yok sevgili
Bir varmış bir yokmuş dercesine içimden tüten
O vapurdumanı
Sanma layığı ile sevmedim seni
Semiren hüznümdür ve yalnızlık dillere destan
Gönül rotamda isle yerle yeksan
Olmuş şu fukara varlığım
Bir şehit gibi kanımı serdim ben iklime
Kan kaybından ölmedim hem
Kanadığım ne ki kandığımın yanında?
Göğsümde şarapnel parçaları gibi
Tevazu yüklü varlığımla serildiğim hazan misali
Oysaki mevsimlerden yaz
Aylardan Temmuz
Şehir ışıkları bir yanıp bir sönen
Ah, o semazen yüreğimde saklı turkuaz
Ruhumdan seken kurşun gibi
Kendi bacağıma sıktığım illa ki
Aşkın şeceresi
Elbet bilinmezin nezdinde
Yalnızlığımla kat çıktığım devranın dilinde
Bir abdalım ben
Bir ırgat düşüm
Bir köle ki bu aşka
Sanma asla sanma gözümden düştün.
Fermanım sunumda
Feryadım kopçalı iklime
Bir bulutsam ne ala
Ah, bir de unutsam var ya
Bir umut oysaki saklı közümde
Sağanağım sanma ki süt liman
Hem benim aşkım sütten çıkmış ak kaşığın
İlhamı
Durduk yere yazmak ne mümkün, sevgili?
Yazgıma şerh düşen Rabbim ne dilerse
Başım gözüm üstüne kaderin fısıltıları
Sessizliğimle severim ben seni
Yüreğin sesi yetmedi mi?
Yetmedi mi gönül koyduğum?
Yetindiğimdir şiir ve sen
Yetilerimde saklıdır aşkımın tini
Gölgen dahi kâfi
Kanatlarımda saklı rüzgârın izi
Senin ses etmediğinden belli
Yoksa yetmedi mi?
Canın sağ olsun, sevgili
Candan önceymiş canan anladım ki
Sensin elbet canımın yongası…
Yetti ya da yetmedi
Lakin devamı gelecektir aşkın titrine bandığım sen
Senle serildiğim evren
Haiz olduğum o tek ve sefil zerrem…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.