Kendimi unutmak isterdim, Bu bedeni. Tanrým; Unutmak, Ne büyük bir mucize.
Kendinden kurtula bilen var mý?
Þu anda ölsem, Bir kabuk býraksam geride. Etten ve kemikten bir hapishane. Bir beden, Gömülse topraðýn dibine. Çürüsem. Beni hatýrlayan var mý? Kaç asýr hafýzalarda dolaþýr benliðim? Belki bir kaç cümlem kalýr dünyada benden geriye? Ben kimim? Beni anlayan var mý? Beni gerçekten tanýyan? Beni hatýrlayanlarýn zihnindeki ben miyim? Ya kalplerindeki? Bana karþý hislerindeki gerçekten ben miyim?
Ben bir kitap gibi görürüm herkesi. Yaþayarak okunan. Okuduðumdan anladýðým sen misin? Hislerimden? Kafamdaki yada kalbimdeki gerçektan sen misin? Bana göstermediðin kaç hikayen var içinde? Kimsenin bilmediði sayfalar, Okunmasýn diye karaladýðýn satýrlar, Hiç anlatmadýðýn zihninde dolaþan anýlar. Bu sen misin? Bana gösterdiðin gerçekten kendin misin?
Tanrým; Unutmak, Ne büyük bir mucize. Keþke seni unutabilsem, Ve tabi kendimi.
Ýtiraf et; Her gün aynada gördüðün sen misin?
Ben deðilim.
Burhan Karaca 28.05.2021 03:42
Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.