ŞİİR SEVMEZDİM SENDEN ÖNCE...
Hangi düþ’ün…
Hangi yalnýzlýðýn çengisidir þiir…
Ötelenmiþ bir gülüþün de bekçisi belki
Meylettiðim aþkýn iz düþümü
Ben ki þiir olup açtýðým
Oysaki tek bildiðimdi gül vasfýmla köküme sadýk olduðum…
Hangi hecesin sen?
Hangi koyu gölgede unutulmuþtur söyle?
Ceplerimden dökülen i mgelerden sanma sakýn
Bu aþký inþa ettiðimi durduk yere
Hem senden önce hiç þiir yazmazdým ben
Ve bir gün seni gördüm
Gözlerimi þiire yumdum
Aslýnda hayalimde yaþattýðým
Bir sevgiliydin sen
Elbet asla gerçek olmayan
Ama hayalinle yoðruldu sözcüklerim
Kaybolduðuma delalet o zifiri yalnýzlýðým
Ve iþte þiir oldum.
Nazenin yüreðimden sarkan saçlarýma tutundum
Ruhunda bana kayan tek hece
Aþký büyüttüðüm bir ömür
Þiir sevmezdim hem ben senden önce
Sonramsa deðil umurumda
Anda kayýtlý aþkým
Ahvalim ki geçiþ hakký tanýmayan
Sefil gölgelerin hükmünde geçti þu afaki ömrüm.
Bir ýþýksýn gözlerimi alamadýðým
Bir þiirsin, sevgili
Asla yazmayý bilmediðim bir gün düþtüm bu aþka
Aþkýn hümayunu siyah gözlerinde
Kana bulandý ay
Yýldýzýn ta kendisi idi göðsüme takýlý o broþ
Elbet yalnýzlýðýn da içte kalan ukdesi
Gerçi yine yalnýzým
Yazgýmla barýþtým hem.
Yazamadýðým bir ömrün ikinci yarýsýdýr bu yazdýklarým
Aþka durduðum
Yola koyulduðum
Þiirler sýrtýmý ürperten
Ve o mahcup pembe yüzümden eksik olmayan
Bilirim de:
Sen bir düþ pembesisin
Siyahi yorgunluðun ilahý
Aþka çelme takan münafýklardan uzakta
Senle düþtüðüm tuzakta
Yýldýzlarýn altýnda
Yaþýyor ve yazýyorum.
Ýmha ettim mazimi
Sezilerimde saklý rahmeti
Þiire ve aþka akýttým
Hüznün duayeni varlýðým
Sadece bir tebessüme açtýr
Sefil varlýðýmla katýk olduðum her rüyanýn
Ýz düþümüdür aþkým
Þiir sevmeyi senden öðrendim ben
Bilemedim de:
Hayatý þiir gibi yaþadýðýmý bir ömür
Ta ki göçüp de gidene deðin içimdeki kuyruklu yýldýz.
Kýrptým gözlerimi ve saçlarýmý ve kuyruðumu
Hiç sevmezdim yýldýz gibi gökte sekmeyi
Açan çiçeklerimin ölüsünü öpeyim
Þiir olur da akarsýn gözlerimden
Bilirim de ama çoktan düþtüðümü gözlerinden
Olsun canýn sað olsun
Yaþadýðým kadar seveceðim seni ve þiiri
Bir hayalden ibaretsen ne ki
Hele ki basireti baðlanmýþ bir gerçek iken…
Ýçimdeki ikimde uçuþtuðum kadar
Kâh kuþ kâh duyduðum bu bitimsiz özlem
Sarmalýnda hüznün
Sektiðim hece hece
Sarýldýðýma binaen Rabbime
Kopup da geldiðim dünüm
Mezar sessizliðinde geçmiþken ömrüm
Sevdiðim ve yazdýðým kadar mutluyum…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.