Zihnimin Odaları

Þimdilerde zihnimin odalarýnda bir sesler.
Çalgýlar çengiler ki düðün yeri gibi kalaba.
Ama tüm gürültünün içinde ince bir sessizlik.
Ölüsü daha bu sabah topraða verilmiþ,
Daha baþ saðlýðý bile dilenmemiþ,
Cenaze evi kadar da ýssýz ve dahi karýþýk..

Öyle garip ki zihnimin odalarý, öyle salaþ,
Sanki bembeyaz duvarlar sigaradan sararmýþ.
Perdeler ne yaparsan yap toprak sarýsý.
Öyle sararmýþ ki duvarlarý boyamak isterken,
Boyanýn içine düþmüþ gibi bulanmýþ.

Öyle daðýnýk ki zihnimin odalarý, öyle berbat,
Sanki komþunun çocuklarý gelmiþlerde,
Top oynarken kýrmýþlar ne var ne yoksa.
Paramparça anýlardan vazolar,
Hayallerden fotoðraflar, umutlardan tablolar.
Bilerek ve isteyerek parçalanmýþ gibi.

Öyle kararmýþ ki zihnimin odalarýnda tavan,
Sanki soba yanarken borusu düþmüþ de,
Kömürün isi yapýþmýþ gibi her yanýna.
Silmeyle geçecek gibi de deðil.
Dokunursan bulaþýyor parmaklarýna.
Bakarsan yakýyor gözlerini sanki.

Öyle virane ki zihnimin odalarý, öyle yýkýk,
Sanki savaþtan yeni çýkmýþ bir þehrin,
Umursanmayan arka sokaklarýndaki bir bina.
Binanýn içindeki duvarý yýkýk bir oda.
Artýk ondan da artakalan ne kaldýysa!


Sosyal Medyada Paylaşın: