Nasýlettin Hoca yaþlanmýþ(*) vede ölümsüz olmayý düþünmeye baþlamýþ; “Hele benim halkým ilkin heykelimi þu alana diksin, onlar beni çok sever, ölsemde hep benden bahseder!” demiþ, ahali buna Ýtiraz etmiþ; “Aman hocam oradaki Timurlenk’in heykeli, atý þaha kalkmýþ, hemde kos-kocaman! Yakýþýk almaz valla, senin eþþek ile yarýþman onla.”
Kalýrmý hoca laf altýnda böyle? Baþlamýþ hemen söze; “At deðilmi, oda hayvan, getirin bende binerim!” Demiþ o zaman.
Neyse getirmiþler, at þaha kalkmýþ hoca yere düþmüþ, baþýna ahali üþüþmüþ; “Seni uyardýk biz hocam!” demiþler.
Hoca Nasýlettin bir ata, birde gülen halka bakmýþ; “Ben zaten inecektim!” Demiþ oturduðu yerinden, üstünü silkmiþ-kalkmýþ ve aklýnca kurtulmuþ ahalinin tenkidinden. Ama bu fýkrada unutulmuþ, bilemem bilmem-neden?
(*) Nasýlettin Hoca Þiirleri; Orhan Veli’nin EÞÞEÐÝN SÖZÜ þiir kitabýndan esinlenerek yazýlmýþtýr. Üstâdýn dýþýnda hiç kimsenin asla-ve asla alýnmaya hakký yoktur.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oğuz Can Hayali Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.