Çocukla annenin kesiþen hayatlarý
Üzerinden geçerken
09 Mayýs mý taçlandýrdý o günü?
Þüphesiz ne kadar þiir besteledi o güne
Anne adý nelere kadir
Biri çýkar
Doksan dokuz þiir çýkarýr
Yalnýzca bir vasfýndan
Biri de
Gece inip kemiðe batan yaraya dokundumu
Bir baþýna yürek aralýðýndan kendi kendine
Ah! Anam deyip sustu
Bir daha da kýpýrdanmadý
Ne çoktular ve çocuktular
Ýçlerinde büyük bir dünya birikimi saklýydý
Ve bu çocuklar hayattan alacaklýydýlar
Kimi beden diliyle kendi ruhuna dokundu
Aþk olsun sana çocuk aþk olsun
Hani üstüne kanatlarýný indirmiþti ya
O, dilsiz acýlarýn, o nasýrlý ellerin
Hani ana sütü gibi kutsal
Kara delik gibi bitimsiz o sevdanýn
Þiir midir ölçeði
Hani bir gün-diyorum-kýsacýk bir gün
Yani 24 saat mý olsun ederi
Aþk olsun sana çocuk aþk olsun
Hani evlat için ana
Yüreði göðsünü yýrtýp yýrtýp hoplasa da
Nutku darlýktan tutulsa da
Yemin ve billah
Sütüm haram olsun demez
Sahi, var mý delikanlýlýðýn kanunda
Mükemmel evlat olmanýn formülü
Kimi bin muhteþem güneþe
And olsun der gibi
Eðer yapabilseydim
Elimi ilk tutan kadýnýn bir bakýþýný
Kalbimin baþkentine dikerdim heykelini
Çizebilseydim resmini
Mürekkebi güneþ olurdu kalemin
Neþeli bir çocuða benzerdi sesi
Eðer adýna bir þiir yazabilseydim
Mecnun bir daha anmazdý Leyla’nýn adýný
Kimininde derin bir yaný vardý
Ve keskin bir ifadeyle itiraf etti
Annem hayran olduðum tek kadýndýr
Hem mükemmel, hem asil, hem zeki
Hem de güzel, þifa gibidir üþüyeni ýsýtýr
Bir kaç hayat çýkarýr vefasýndan
Bir kitabý hatýrlatan kadýndý
Ve olmadýk zamanda
En fena, en çirkin bir mutsuzluk düþtü içine
Sandým daðlarýn sabrýný omuzladý
Yüreði sonra oynadý yerinden
Gaybý bilen biliyor
Sükutun büyüdüðü bir boþluktan
Bir þiir boþluðuna düþerken
Annemin figaný dolu bir tabanca gibi
Þakaðýmda patladý
Eðer duyulsaydý göðsündeki inilti
Her emzikli kadýn, emzirdiðinden vazgeçer ve
Her gebe kadýn, taþýdýðýný düþürürdü
Vallahi ve billahi
Sonrasý Annemle mevla arasýnda
Kimi de hem ümmi, hem suskundu
Zihninin çeperlerini zorlaya zorlaya
Kalben soruþuyor
Aþk benim anamdýr, ben aþktan doðdum
Yani “Anne!” diyorum
Kalp ile ruh arasýnda
Doðuran aþk ehil hâlâ
Hani insan teninin gözeneklerinden
Geçen þiirlerin kanadýðý yerden çýkýp
Nil gibi þah damarýnda dolanýrken
Öyle harladým ki doðduðum aþký
Ateþin öfkesi kabardý
Yapýþtým kaldým yakasýna
Tuttu sað elini bastýrýrken sol yanýný
Mýsra mýsra güneþ dolandý saçlarýna
Kirâmen Kâtibîn vekildir
O, iki dörtlük için
Az mý direndim dil ile kalp arasýnda
O bir kaç mýsra bir türlü gelmedi dile
O dile gelmeyen mýsralar kulaklarýmda
Bir vahiy gibi çýnlarken
Tarihi geçmesin diye
Bi katre mavi umudu
Erguvani masallarýn arasýna sakladým
Farz et arþýâlâ’nýn gölgesinde
Besmele ile gelincik çiçeði gibi
Derledik hayatýn zevklerini
Ve dünyanýn pýrýltýlý görkemlerini
Gömdük tarihin üstüne
Uzun uzun
Baktýk yaðmurun arkasýndan dünyaya
Firuze bir göðün altýnda
Hayat sahnesinde ikimiz yaþýyormuþ gibi
Çetin bir yolculuða çýktýk
Ben mi tutuyordum
Ayakta durmak için elini
Yoksa o mu tutuyordu
Hayatta kalmak için benim elimi
O, yýldýzýn durduðu yere and olsun
Hiç bakmadým Leyla’nýn gözlerinin içine
Beni terkedip gitmesin diye
Ne diyeyim Anam!
Bu dünyada her suskunun bi Leyla’sý olmalý
Þüphesiz
Lütfü olsa gerek bana arþýn sahibinin!
Kadýným! Döndür baþýný bir bak
Eðer kalbimdeki niyet arþýâlâda kabul görürse
Eðer bu el de bir gün kalem tutarsa
Çýkýp çýkýp gönül makamýna
Baðýra baðýra
Daða taþa yazacaðým adýný.
Leyla Çakýcýlar