ADAM ASMACA...

Düþ irisi gözlerim
Adeta genç irisi bir yabancýyý aðýrladýðým
Atlas yorgunluðunda ömrün
Yetilerimi falakaya yatýrdýðým günün izinde
Soluk soluða sevmenin de neticesidir hani:
Söylediðim kimse çok sevdiðimi
Ah, bir dillendiremedim içimdeki yetim’e
Onu çok sevdiðimi.

Baþ koyduðum þu insanlýk denen mimari
Mimozalardan derlediðim masalýn izafi gölgesi
Yetilerimde saklý nazar gibi
Nazara geldiðim her mutluluk ertesi
Muradým mý içimde saklý?
Oysaki biliniyor sanmýþtým yürekte saklý niyazý.

Ellerim üþüse ne ki?
El çýrptýðým çocukluða duyduðum özlemi.
Elimde taþlar eteðimde deðil hem
Erken geldiðim dünyaya uymak mýydý elzem?
Eklem yerleri sýzlýyor günün,
Ertesinde serildiðim bir gelecek ki
Bilemedim de hükmünü yitireceðini.

Hem sona kaldým dona kaldým
Tasvir edemediðim o yalnýzlýðýn
Kuytularýnda açýp da solan düþler gibi
Gül mizaçlý yarýnlarýn
Üstüne titrerken ve de sevdiklerimin
Nazýnda mý saklýdýr sahi yalnýzlýðým?
Hem bunca sevmek hem de ýssýzlýða talim etmek.

Hala uyurgezer iklime
Nazire eden rüzgârýn savurduðu nice nida nice özlem
Varlýðýma binaen
Yoluma taþ koyan kimse.
Ýþte sustum susalý
Eksildim bir bir
Boynuma geçen ipin sýkmadýðý yalan
Yalandan mýymýþ yoksa sevdiðini söyleyen bunca insan?


Sosyal Medyada Paylaşın: