YALNIZLIĞIM

Parmaklarýmý çýrptým masallardaki gibi
Dönecek sandým zaman çocukluk yýllarýma.
Gittim aynaya baktým,
Bembeyazdý saçlarým yine
Ve duruyordu zamanýn izleri tüm çýplaklýðý ile yüzümde.
Dönmeyen çocukluðumla yitirdiklerim
Bir bir geçtiler gözümün önünden.
Tahta köprü,
Sarý iki katlý ev
ve camda annem!
Yalýn ayak koþturup bir yandan
Baðýrýyordu halaoðlum; anne diye
Halam ses veriyordu; ne var.
Ne var?
Bir ok fýrladý ne vardan saplandý yüreðime,
Hiç bir þey, hiç bir þey!
Hiç bir þey yoktu artýk dünden kalan.
Garibim þimdi bilinmez zamanlarda,
Bilinmez diyarlarda
Ne arayan nede soraný olan.
Her içli türkü bir yara daha açýyor sineme.
Ve çýkýyorum dýþarýya,
Düþte hayalde gibi
Daha da çok sarhoþ gibi.
Adýmlarým yorgun, gönül dargýn,
Gözlerim bir dost arýyor eskiden kalan!
Divane gibi dönmelerim bitip,
Nice sonra baþladýðým yerdeyim,
Aynanýn karþýsýnda;
Saçlarým hala beyaz,
Yüzümde çizgiler de duruyor!
Gözlerimse nemlenmiþ, anladým yalnýzým...
Sosyal Medyada Paylaşın: