AĞLAYAN AĞAÇ

Her bahardan izler taþýr, sýla özlemiyle kývranan yalnýzlýðým
Yakar yüreðimi gurbeti çoðaltan alýn yazým.
Yaklaþýr ölüme sallanan bedenim, buluða erdikçe ruhum
Kývranýr Boztepe sýrtlarýndan tek yapraklý aðlayan aðacým...

Bilirim esmedikçe rüzgar konuþamaz o, tek bir kelime bile
Unutur kimler geldi, kimler geçti adýný soran.
Ne düþler yandý onda alevsiz, ne acýlar ýslandý yaðmursuz
Neden kaldý adý “aðlayan aðaç” unutur, unutulur! ...

Ne çok hüzne tanýk oldu gölgesi onun,
Ne çok kelime kaldý kan ter içinde anlamýný bulamayan,
Ne umutlar söndü yeþermeden düþe kalka büyüyen
Ve nice güzel sözler söylenmeden tükenen...

Bir nesneye bakar gibi kaç sevgili baktý ona birbirine dokunmadan
Kaç yalan söz kaldý kulaklarda, utancýndan kýzaran
Ve nice baharlar aðladý son perdesinde yaza hazýrlanan
Oysa ki; dört mevsim de sonbahardý bende...

Duyuyor musun ey aðlayan aðaç?
Baþýmý her kaldýrýþýmda yukarý, hüzünle hatýrlýyorum seni...
Ve hala iyiliðin duraðýndayým sýrtýmdaki hançerle
Taþlansa da arkamdan öksüz yüreðim...
Ama, ne yazýk ki artýk baþka baharýn ellerinde ellerim
Dinle bak acý içinde kývranýyor dilsiz sözlerim.
Rengini yitirmiþ artýk fersiz gözlerim
Zaten hiç olmadý ki gözlerimin rengi! ...
Hiç adýný bulmadý ki köþede duran yer yataðým! ...

Rukiye Çelik
04.08.2008 11:15:00


Sosyal Medyada Paylaşın: