Mutluluk tacirliðine soyunmuþtu,
Genç bir kadýn…
Gecenin ürperten sessizliðinde,
Süleyman’ýn hazinesini bulmuþtu belki de…
Ve artýk Karun kadar zengindi;
Yoksulluktan sýyrýldýðý düþlerinde…
Tüm hazinesi;
Ellerinde tuttuðu bir cam fanusta gizliydi…
Ki zenginlik sadece üç kayýp harften ibaretti....
Ve birden;
Düþürdü ellerinden fanusu genç kadýn…
Cam kýrýklarý yayýlýrken gönlüne…
Düþtü aþk avuçlarýndan,
Kýrýldý…
Karýþtý,
Suyun efsunlu maviliðine…
Mavi miydi umudun rengi?
Yoksa umudu umutlandýran kimliksiz mavilik miydi?
Hiçbir kutsal kitapta geçmezdi bunun cevabý,
Ve tanrýlar unuttu yasalarýnda yazmayý,
Mavinin esrarlý kehanetini…
Yorgundu genç kadýn,
Ve emanet bir tebessüme ev sahipliðindeydi,
Hüzün kývrýmlý solgun dudaklarý…
Aralayýnca hafiften yanan aðzý,
Acý düþtü usulca…
Ve acýdý…
Acýtmamýþtý oysa hiç…
Acýnýn ezberine dokundu yüreði,
Dokudu teninin her gözeneðinde,
Acýdý acýnýlasý gaipliðine…
Býraktý suyun maviliðine ellerini…
Maviye boyandý avuçlarý…
Topladý kýrýntýlarýný aþkýn,
Ayný buruk düþle koydu cebinin kuytusuna…
Bir filmin son sahnesini seyretmekteydi
Film bitti,
Derken perde kapandý...
Ve herkes gitti..
O ise hala bir sonraki sahneyi beklemekteydi,
Yüreðindeki mavilikle…
Çünkü baþka renkte boðulurdu yüreði,
Heybesinde gizlediði aþk kýrýntýlarý gibi...
Gecenin seyrinde kayboldu kadýn,
Dolunay maviydi,
Ve bulsun diye birileri kendini,
Cebindeki aþk kýrýntýlarýný,
Çakýl taþlarý arasýna serperek ilerledi…
Karýþtý taþ ile aþk,
Kimse ikisini birbirinden ayýrt edemedi,
Dolunay maviliðinde…
Ve þafak söktüðünde,
Her bir kuþun gagasýnda,
Bir tutam aþk kýrýntýsý gizliydi…
Bir tutam mavilikti geriye kalan,
Kapadý yüreðini,
Açmadý bir daha soysuz aþklara,
Meçhul zamanlarda solumaya devam etti…
Ve genç kadýn,
Bir daha hiçbir fanusa elini sürmedi…
(A-Y)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.