Dağ başıydı,

Dað baþýydý,
Duman,duman kar akýyordu topraða…
Öksüz kuzu aðlýyordu yalnýzlýk çavlayanýna,
Bacadan bir kör duman çýkýyordu…
Ak sisler vardý tepelerden aþaðýya uzanan,
Karardý baca kokularýyla alýnan nefes.
“O” sessiz bir yavru kuþtu otlakta,
Kar örttü otlaðý, acýktý kuþ…

Uçtu uzak nefeslere, uzaklara,
Düþe kalka buldu ýrmak boyunu.
Bir yudum su,bir lokma azýk buldu,
Bir avcý,bir ses gümm! etti…

Boðazýna düðümlendi bir yudum azýk,
Bir avuç tedavi etti yarasýný.
Yarasý kanýyordu kan kokusu sise daðýldý,
Uçtu uçabildiðince acýya…

Yaralýydý serçe, kýrýktý kanadý,
Sessizdi, bakýnýyordu köklerine.
Dönecek gücü yoktu geriye, ihaneti gördü,
Yenikti hayata, kýrýktý sevgiye, özleme…

Uzaktan haber gönderdi sis bulutlarýyla,
Kanýyor içim, yanýyor sevgi tutuþtu.
Tut beni, tut dedi, çavlanda yalnýzým,
Tut beni, duyuramadý sesini! ! !
Kýrýktý kanadý koltuk altýnda,
Yalnýzdý, yalnýz kaldý,tutunamadý…

“O” bir yenilmiþ, kaybetmiþti sevgiyi,
Adý mý neydi? Yenikti, yenikti hayata…
“Yenik serçe” idi…Yaralýydý…
Mustafa Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın: