//...ne zaman elime bir kaðýt kalem alsam,
bilmiþ bilmiþ gülümseyen bir çocuk
gelip oturur karþýma, ona bakarken hüzün çaðlamak ne mümkün
sarý saçlarý savrulurken rüzgârda
dalar gider ela gözleri taaa uzaklara…//
tutar yüreðimden minik bir serçe gibi
uçan bir halýya bineriz birlikte
bazen bulutlara deðse de baþýmýz
baþlarýz yerle gök arasýnda gezinmeye
papatya tarlalarýna uðrarýz ilk önce
kýrlarda koþup oynarýz neþe içinde
bazen bir týrtýl çýkar karþýmýza
uyumak ister avuç içlerimizde
bazen bir kaplumbaðaya takýlýr ayaðýmýz düþsekte hiç yanmaz canýmýz çimenlerin üzerinde neþeyle yuvarlanýrýz
bazen ip atlar, salýncakta sallanýrýz yorgunluktan uyuyakalýrýz bir aðaç gölgesinde, dalarýz düþlerin en güzeline
bir de denizleri aþarken görün bizi
martý sürüleri gibi çýðlýk atarýz gökyüzünde kâh pike yapar, kâh dalgalarla selamlaþýr yakamozlarla ele ele yüzeriz
dað baþlarýna süzülürüz kimi zaman
defne ve zeytin dallarý toplar
tutam tutam býrakýrýz sonra doðaya
sevgi, barýþ ve umut olsun diye tüm insanlýða
Hatice AK/25.09.2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.